07 jun Het Alarm

april 9, 2020

“Hij verkleurt, hij verkleurt!” roep ik in paniek tegen de verpleegkundige die naast mij staat. Eigenlijk had ik beter kunnen schreeuwen dat hij ontkleurt, want alle kleur uit het gezicht van mijn lieve kleine Jayme is weg. Ik zie de angst in zijn ogen terwijl hij probeert om adem te halen, maar dit niet voor elkaar krijgt.

De monitor begint te piepen en het middelste getal zakt van 85 naar 74 en dan verder naar beneden, ik zie 57 en dan 44 en besef me ineens dat ik kijk naar de saturatie meter die altijd boven de 90 hoort te zijn. Ik zie de verpleegster op de noodklok drukken, terwijl ze tegelijkertijd de knop van het zuurstof verder open draait én probeert Jayme’s luchtweg vrij te krijgen.

Er klinkt een luid alarm en er stormen allemaal mensen binnen. Lichten worden aangezet en iedereen roept van alles naar elkaar. Ik doe een stap naar achter en merk dat ik op mijn blote voeten loop. Ik begrijp niet wat er precies gebeurt is, ben al het besef van tijd kwijt, maar besef heel goed dat het niet goed is.

Ik besef hoe snel het van heel erg goed en normaal ineens naar helemaal mis kan gaan. Van een rustig slapend kind naar een kamer vol artsen en verpleegkundigen die proberen zijn luchtpijp vrij te krijgen. Van een lief roze gezichtje naar een grauw en grijs masker. Ik besef dat er helemaal niet een aanloop hoeft te zijn, maar het gewoon zomaar ineens over kan zijn.

Als we even later met de arts praten over wat er gebeurde, zie ik dat de verpleegster ook helemaal uit haar doen is. Ook voor haar kwam dit onverwacht en als een schok. Ook voor haar is dit heftig. Het zal je maar gebeuren dat er tijdens jouw dienst iets verschrikkelijk mis gaat. Het is mijn kind, maar op dat moment wel haar verantwoordelijkheid.

Ik schreef bovenstaand stukje dinsdagavond laat, bijna direct nadat het incident met Jayme gebeurd was. Ik moest het een plekje geven en voor mij werkt schrijven. Ik wilde dit delen omdat ik ontzettend veel respect heb voor de mensen die in de zorg werken en ik het belangrijk vind dat iedereen beseft hoe belangrijk hun werk is.

Ik vind het verschrikkelijk om in het ziekenhuis te zijn, maar ik ben zo blij dat ik er ben. Ik zou niet weten hoe we dit thuis hadden moeten doen. En hoewel het lastig is om niet te weten hoe elke dag gaat lopen en hoe lang we moeten blijven, vermaken we ons hier ook wel. Ik heb genoeg boekjes voor Jayme om voor te lezen en heb voor mezelf ook boeken, een laptop en natuurlijk mijn telefoon.

Op een gekke manier kom ik hier misschien nog meer tot rust dan toen we in ons huisje in het bos zaten. Als je helemaal niets hoeft te doen, kun je alles doen wat je wilt. Jayme krijgt via de pomp sondevoeding en ik krijg drie keer per dag te eten en nog veel vaker koffie en thee. Ik doe yoga op de vloer, een yogamat is blijkbaar ook echt niet nodig. Met ons gaat het dus goed hier.