13 jul Hoe kan dat nou? – deel 13

Beneden lig je op je eigen plekje op de bank in de woonkamer. De medicatie wordt nu afgebouwd en we gaan kijken hoe je daar op reageert. Al snel val je in slaap. Rust maar lekker uit lief kind, mama is bij je. Ik blijf de hele tijd naast je zitten, lieve Jayme.

We houden de saturatiemeter, je hartslag en je ademhalingsfrequentie in de gaten. Op een gegeven moment zien we dat je toch wel hard aan het werk bent. Papa en ik kijken elkaar aan en we kijken ook naar de verpleegkundigen. We weten het eigenlijk wel. De medicatie wordt weer opgebouwd.

We hopen dat je weer wat rustiger wordt, nu de medicatie weer omhoog gaat. Elke tien minuten krijg je nu een beetje extra. Ik zit naast je en hou je hand vast. Jij ligt nog steeds te slapen. Je bent zo mooi. Zo puur. Je bent echt prachtig.

Nu de medicatie omhoog is, ben je wel wat rustiger. Maat eigenlijk moet je nog steeds heel hard werken. Je saturatie is eigenlijk net op het randje. Ik spreek met de verpleegkundige af dat we de meter uitzetten als je saturatie onder de 85 komt. Dat gebeurt al heel snel. Vanaf nu kijken we gewoon elk uur hoe het met je gaat.

Ik ben helemaal alleen met je in de woonkamer. Papa is met iedereen buiten en de verpleegkundigen zijn in de keuken. Ik kijk even snel op de meter en zie dat je saturatie 77 is. Sh*t. Dit is niet goed. Snel doe ik de meter uit. Ik ga dit gewoon tegen niemand zeggen en dan is er ook niets aan de hand.

Dan komt papa ineens binnen. Hij hoorde het geluid van de saturatiemeter en vraagt wat je waardes zijn. Ik wil het eigenlijk niet zeggen. We zetten de meter aan en je saturatie springt net van 79 naar 80. Hèhè. In elk geval beter dan net. Ik kan weer even ademhalen.

Een uur later zet ik de meter weer aan. Nee nee nee nee nee. Ik kan wel huilen. Je saturatie zit op 67 procent. En ondertussen is je ademhaling omhoog gegaan. Flink omhoog zelfs. Je haalt nu wel 50 keer per minuut adem. Dit is niet goed. Dit is echt niet goed. Ik kan wel huilen.

Ik besluit om naast je te liggen. Ik lig op het schapenvachtje op de bank dicht tegen je aan. Ik heb je handen vast. Ze voelen kouder dan normaal. Ik weet dat dit niet goed is. Ik weet dat het niet meer goed komt. Ik weet dat papa en ik het moeilijkste moeten doen wat we ooit in ons leven gedaan hebben.

We moeten jou loslaten.

Wij moeten nu zo krachtig zijn zoals jij altijd geweest bent. We willen het niet, maar we weten dat we geen keuze hebben. Papa en ik kijken elkaar aan en spreken de woorden tegen elkaar uit. We moeten de kap af doen. We moeten jou los durven laten.

Ik wil het wel besproken hebben met de verpleegkundigen. Zij gaan overleggen met de artsen. Ondertussen laten wij iedereen om de beurt gedag zeggen. Met oma Angie maken we nog een laatste cadeautje open. Het is verschrikkelijk omdat we weten wat er gaat gebeuren. Maar we weten ook dat er geen weg meer terug is.

Als iedereen gedag heeft gezegd, weten wij dat het tijd is. K*t zooi. Ik wil het niet. Maar ik kan niet anders. Ik wil gewoon terug naar vorige week. Laat dit allemaal ophouden en niet nodig zijn. We moeten nu doorzetten. We moeten sterk zijn. We moeten jou los durven laten. Lieve, lieve Jayme. Hoe kan dit nou? Hoe kan dit nou, lieve Jayme?

Papa en ik doen de kap af. Ik neem je op schoot en hou je stevig vast. Langzaam wieg ik je heen en weer terwijl papa en ik voor je zingen. Het is al goed lief kind. Je mag gaan. Je mag je oogjes dichtdoen. Je hebt zo hard gevochten. Je hebt alles gegeven. Het is goed. Papa en mama zijn bij je. We houden zo veel van jou. Zo veel. Allerliefste Jayme.

Jayme Avery, kleine man, grote vriend. Waarom huil je, wat klopt er nu niet. Heb je honger of heb je verdriet. Ben je misschien moe? Doe maar je oogjes toe.