20 jul En nu verder? – deel 4

Het is woensdag 22 juni en ik zit samen met papa in de auto naar Rotterdam. We hebben een tas met medicijnen die terug moeten naar de apotheek. Maar als we in het ziekenhuis aankomen trekken we het niet om tussen al die mensen te wachten tot we aan de beurt zijn. We zetten de tas dus maar terug in de auto en lopen snel naar buiten toe.

Eerst gaat papa naar de kapper. Het is een beetje gek, want zijn lange haren gaan er helemaal van af. Die haren die hij samen met die van jou heeft laten groeien. Omdat jij je haren nooit wilde laten knippen. We wisten nooit het moment en uiteindelijk kwam dat moment ook niet meer. Jij hebt heel je leven je lange haren gehad. En nu gaat papa zijn haren knippen. Net zoals we afgelopen donderdag jouw haren geknipt hebben.

Ik weet niet zo goed wat ik moet doen, dus ik loop maar door de stad Rotterdam. Ik kom uiteindelijk bij de Witte de Withstraat, waar ik allemaal bijzondere tekens van jou krijg. De duif die voor me op de stoep stil staat. De straat die ‘kromme elleboog’ heet. Ik moet er eerlijk gezegd een beetje van lachen. Ik voel zo jouw aanwezigheid hier om me heen. En tegelijkertijd mis ik je zo erg.

In een winkeltje koop ik een boek voor mezelf en een boek voor Jonna. Ik kies drie armbandjes uit die ik morgen ga dragen tijdens de uitvaart. Bij de kassa zie ik ineens allemaal steentjes met kapoentjes en ik kies er snel nog een uit om aan papa te geven. Ook hier voel en zie ik de tekens die je ons geeft.

Dan haal ik papa weer op en lopen we samen naar de tatoeage shop toe. We krijgen allebei een kapoentje op onze arm. Met de hand gezet, dus extra speciaal. Een eerste echte tastbare herinnering aan deze tijd waarin we jou moeten missen. Want hoewel jij er al bijna een week niet bent, zien wij elke dag kapoentjes om ons heen.

Papa en ik lopen samen weer terug naar het ziekenhuis. We moeten nog één ding doen. We gaan namelijk nog één keer ballonnen kopen in het winkeltje in de grote hal. Heel eerlijk gezegd hebben we het een beetje moeilijk. En tegelijkertijd lucht het op. We lopen voor de laatste keer de trappen op. De allerlaatste keer. Wat hebben we hier vaak gelopen.

In het winkeltje vragen we alle ballonnen met dieren. Alles is goed, als er maar geen gefeliciteerd op staat. De mevrouw snapt het allemaal niet echt, maar doet gewoon wat we zeggen. Weten we wel dat het dure ballonnen zijn? Papa en ik zeggen dat het niets uitmaakt. Het is allemaal goed. We doen dit voor de allerlaatste keer.

Met een bos ballonnen lopen we door het ziekenhuis. Iedereen kijkt ons aan. Met eigen meningen en ideeën. We lopen niet het kinderziekenhuis in, maar gaan naar de garage toe. Naar onze auto. We brengen de ballonnen namelijk naar jou toe. Ons laatste cadeautje voor jou. Je had ze geweldig gevonden. De vlinder, de pinguïn, de hond met stippels, de haai en een bij. Alle dieren die ze hadden. Ze zijn er allemaal bij.

We rijden meteen door naar Delft. Daar staat jouw kamer helemaal vol met bloemen. Het zijn er zo veel dat we bijna niet bij jou kunnen komen. Samen met papa zoek ik de beste plekjes uit voor de ballonnen. We verplaatsen bloemen en foto’s en zorgen dat alles er prachtig uitziet. Vanavond komt iedereen afscheid nemen. Morgen is het echte afscheid.

Papa en ik besluiten dat we toch het mandje maar dicht doen. Je bent prachtig en we zouden je zo graag met de wereld willen delen. Maar je bent ook niet echt jij, en we willen dat dat beeld voor ons blijft. We leggen voorzichtig de deksel op het mandje en doen twee knoopjes dicht. Tot straks schatje, het duurt maar een paar uur.