23 jul En nu verder? – deel 6

Dan komt het moment dat we bijna bij ons huis zijn. We rijden over de Remdrandtkade en in gedachten zie ik al die keren voor me dat we met jou hier reden. De keer dat we met de ambulance uit het ziekenhuis in Rotterdam kwamen en iedereen ons stond op te wachten. En die keer dat we uit Budapest kwamen en de straat was versierd.

De keren dat we hier reden terwijl je het moeilijk had. We vertelden je dan hoeveel bochten we nog moesten totdat we weer thuis waren. Totdat we jou thuis konden helpen. En alle keren dat we hier liepen tijdens onze rondjes door de buurt. Soms kwamen we niet verder dan de minibieb en soms hadden we er al uren wandelen opzitten.

Nu staan we stil. Papa, jij en ik in onze rode auto. We blokkeren de hele weg omdat we nog niet verder kunnen rijden. Achter ons staan alle auto’s die bij ons horen. Zo creëren we een mega lange file in ons Rijswijk. Eigenlijk kan het niet. Eigenlijk mag het niet. Maar vandaag maakt het allemaal niets uit. Vandaag doen we het gewoon.

Terwijl de auto’s ons over het fietspad en de stoep inhalen, krijgen wij het teken dat we verder kunnen rijden. We draaien de hoek om en rijden onze straat in. Wat zijn er veel mensen! En wat zijn er veel ballonnen! Als wij de straat binnen rijden, gaan alle ballonnen de lucht in. En tegelijkertijd worden en fakkels afgestoken. Grote rode fakkels. Ze zijn prachtig.

Met tranen in mijn ogen van dankbaarheid en ontroering rijden we nog één door onze straat heen. Je krijgt van alle buren, vrienden en familie een geweldig afscheid. Het afscheid dat jij verdient. Het afscheid van een strijder die zijn strijd gewonnen heeft. Vaarwel kleintje. Vaarwel kanjer. Wat ben jij geliefd. Wat wordt je gemist.