15 aug De reis – deel 4

Na de schrik van het vluchten van de camping, komt het besef dat ineens alles anders is. We weten niet of de camping het gered heeft. En we weten ook niet waar we gaan slapen. Gelukkig komen er al snel antwoorden. We slapen in het grote huis in Vila Cova, bij tante Var en oma Angie. En alle anderen die er verblijven. En ook van de camping krijgen we goed nieuws. Het was spannend, maar het is onder controle. Met een gerust gevoel vallen we die avond in slaap.

Het is donderdag 11 augustus en eigenlijk zouden we vandaag van de camping vertrekken om naar de kust te gaan. Nu moeten we juist naar de camping toe om te kijken hoe onze spullen er aan toe zijn. Het is zo gek dat ik de dag niet begin met kijken naar jouw foto’s, lieve Jayme. In alle haast staat jouw tasje nog helemaal ingepakt bij ons op de kamer.

Ik drink samen met tante Var, oma Angie en ome Andy, de broer van opa, koffie in het dorp. Papa en Jonna komen er ook aan. We maken een plan. Papa, tante Var en ik gaan met onze auto naar de camping en oma past op Jonna. We laten de bus in het dorp staan want we willen snel weg kunnen zijn als dat wel nodig blijkt te zijn.

Als we na drie kwartier rijden het pad van de camping oprijden, rollen de tranen over mijn wangen. Wat is er veel zwart. Wat is er veel verbrand. Wat was het vuur dichtbij. Ik besef me heel goed dat het echt heel spannend is geweest voor iedereen die gisteren tegen deze vlammen heeft gevochten. En dat het een ontzettend goede beslissing is geweest om te vertrekken.

Papa, tante Var en ik kijken een beetje rond bij onze tent. Het is allemaal vies van de rook en het roet, maar er is geen schade. Bizar om te zien dat alles nog precies zo ligt zoals we het gisteren hebben achtergelaten. De tent staat zelfs nog open. We besluiten dat we wat kleding in de auto gooien om te wassen, en dat papa dan de auto gaat omwisselen voor de bus. Want in de auto gaat alles niet passen.

In de twee uur die volgen pakken tante Var en ik alles in. Papa komt terug met de bus en we zeggen iedereen gedag. Er vloeien zoveel tranen en ik vertel iedereen over de boodschap die jij ons gaf. De boodschap waardoor wij wisten dat we voorbereid moesten zijn. Waardoor wij direct konden handelen en met Jonna veilig konden vertrekken. Je bent onze engel, Jayme. En door jou ontmoeten we zo veel bijzondere mensen.

Met pijn in mijn hart verlaat ik de camping. We sluiten een hele bijzondere periode af. We gaan weg van de plek waar we jouw as twee keer mochten uitstrooien. De plek waar we voor het eerst waren zonder jou. Maar met jou in ons hart.