18 aug De reis – deel 5

Het is 11 augustus en we zijn net vertrekken uit het dorp. We maken een omweg, omdat er overal branden zijn. Als we in de buurt van de bergen komen, wordt de lucht helemaal donker. Het is middag, maar het lijkt wel nacht. Over is rook te zien. Het hele land staat in de brand.

Jonna heeft het moeilijk en wil niet in zijn autostoel blijven zitten. Hij gilt de hele boel bij elkaar. Ik moet ervan huilen en papa ook. Wat een gedoe, lieve Jayme. Wat een gedoe. Als je denkt dat we alle gehad hebben, komt dit er ook nog eens bij. We beseffen nu pas hoe heftig het is om zo plotseling je spullen te moeten pakken en weg te moeten gaan. En al die mensen die achterblijven…

Ik ben opgelucht als we bij het hotel in Spanje aankomen. Even gewoon helemaal niets. Even liggen op het grote bed. Even jouw foto’s weer neerzetten en je gedag zeggen. Even weer ruiken aan jouw T-shirt. Ik mis je zo, lieve Jayme. Ik mis je zo.

De volgende ochtend breng ik alle spullen naar de bus toe. Ik doe de deur open en ruik meteen een walm van rook. Het lijkt wel alsof ik in een palingrokerij terecht ben gekomen! Al die kleren die we gisteren nog snel gewassen hebben, stinken ondertussen weer net zo hard als daarvoor. Maar weet je? Het maakt me niets uit. Hoe mijn kleren ruiken is echt het laatste waar ik me op dit moment druk om kan maken.

We zijn onderweg. We zijn op reis. Ik heb er zin in en ik zie er tegenop. Ik wil door blijven rijden en nooit thuis komen. En tegelijkertijd wil ik het liefste meteen door naar huis. Ik wil gewoon hier niet zijn. Niet in dit leven. Niet hier. Niet zonder jou. Ik wil dit leven zonder jou niet, lieve Jayme. Hoe moet ik nou verder elke dag? Hoe dan?

We slapen in Zaragoza. Het is er 42 graden en het lijkt wel de hel op aarde. Wat doen we hier? We proberen er echt wat van te maken, maar wat valt hier überhaupt van te maken? We slapen gelukkig redelijk koel en krijgen in de ochtend een ontbijt. En dan weer verder. Weer een dag verder van Portugal en dichterbij huis. Weer een stukje dichterbij ons thuis dat nooit meer echt ons thuis zal zijn. Want het is een thuis zonder jou.

Het is zaterdag 13 juni en we rijden door de Pyreneeën. Het is bizar hoe het landschap ineens compleet veranderd is. We rijden langs een enorm bergmeer en zien ineens een grote zwaan. Het is een waterfiets, maar er zitten geen mensen in. Hoe kan dat nou? Een zwaan op het midden van het meer. Het voelt ineens alsof jij ons een enorm teken geeft. Alsof je toch bij ons bent.

Weer een nacht in een hotel. Weer een nieuwe bestemming. We zijn zoekende naar iets wat ons aantrekt. En als we dat dat gevonden hebben, blijkt het op 3 uur en 33 minuten afstand te zijn. Voor ons is dit het teken dat we gewoon doorgaan. Hoe bijzonder zijn deze getallen. Jij werd 3 jaar, 3 weken en 3 dagen oud. Dit ben jij. Dit zijn wij. Dit is waar we gaan.

Op de snelweg vliegen er duiven vlak langs onze auto heen. Als we het ineens echt niet meer trekken, zien we ineens een bord met een Dinosaurus Park. Steeds als we een volgend bestemming opzoeken, dan is de reistijd nog precies 3 uur en 33 minuten. We weten misschien niet waar we naar op weg zijn, maar we voelen in alles dat we de juiste richting op gaan.

Het is zondagavond en we zijn in een hotel in Frankrijk, vlakbij de grens met Duitsland en Zwitserland. Vandaag besloten we om toch via Duitsland terug te rijden en niet de bergen verder in te gaan. Nu kijken we op de kaart wat onze volgende bestemming wordt. We zien de stad Heidelberg en even hou ik mijn adem in.

Heidelberg, de stad waar jij behandeld kon worden. Net iets later dan in Budapest en daardoor kozen we voor Hongarije. Het is het boek Heidelberg dat ik de week na jouw uitvaart tegenkwam en dat mij zo raakte. Een verhaal over een gezin dat de as van hun oudste zoon gaat uitstrooien. Een verhaal zo anders, maar zo hetzelfde als dat van ons.

En nu ligt Heildelberg op onze route. En wel op 3 uur en 33 minuten reisafstand. Ik moet er gewoon van lachen. Het is goed lieve Jayme, we weten welke kant we opgaan.