28 aug Ook dat

Het gevoel dat in me opkomt zodra ik het muziekje hoor. Het gevoel van rust en veiligheid. Van kalmt. Dat het ‘goed’ is. Het gevoel van oneindig veel verdriet en een vreselijke pijn in mijn hart. Het gevoel van het grootste gemis in mijn leven. Het gemis van jou.

Ik zit in de woonkamer bij de kast met al jouw spulletjes. In de ochtend steek ik altijd de kaarsjes aan en zeg ik alle foto’s gedag. Ik kijk naar jouw prachtige ogen en geniet van je glimlach. Het is net alsof je echt bij me bent op dat moment. Alsof je nooit dood bent gegaan. Alsof alles van de afgelopen maanden gewoon een boze droom is geweest.

Nu is het avond en zit ik weer bij jou kast. Ik hen nog geen rituelen voor de avond, er is niets wat ik standaard doe. En dus doe ik deze avond de lichtjes aan. Eerst de zwaan, dan de maan, en ten slotte ook de sterrenlamp. Die met muziek. Die met de muziek die we altijd afspeelden in ons bed als we gingen slapen.

En die we uiteindelijk bij jou neerzette toen we je elke avond achter moesten laten.

Het gaf me toen een goed gevoel. We zeiden jouw lichaam gedag terwijl we de lamp aanzetten. Je was dus nooit echt alleen. Nooit echt helemaal in stilte. We dachten aan jou en we waren in gedachten bij jou. Door de muziek. Door de sterrenlamp. Door ons momentje van thuis bij jou te creëren.

En nu zit ik thuis en ben ik ineens daar. In die koele ruimte die zoetig ruikt. Waar we bloemen en foto’s neerzetten, terwijl we wisten dat het maar voor heel even was. Die ruimte waar we ervaarden dat afscheid nemen wel uitgesteld kan worden, maar niet voor altijd. Want er komt altijd een moment dat de muziek stopt en de lichtjes doven.

Er komt altijd een moment dat we echt afscheid moeten nemen. Voor altijd.

Voor mij is deze muziek nu de muziek die we als laatste voor jou afspeelden. Een herinnering aan de eerste week van rouw. Het afscheid toen je fysiek nog bij ons was. Toen we wisten dat dit ook zou stoppen. Dat ook dat moment een keer een herinnering zou worden. De muziek en de sterrenlamp zijn dit nu allemaal.

En dus zet ik de lamp aan. En voel ik hoe het voelde toen ik je elke dag gedag zei terwijl je er niet meer was. Toen ik me hechte aan jouw lichaam terwijl jouw ziel al naar thuis was gegaan. Ik luister naar de muziek en voel het verdriet van toen. Het niet los willen laten terwijl ik wist dat er niets meer was om vast te houden.

Ook dat was jij. Ook dat zijn wij.