Hoe kan ik vertellen hoe het voelt om alles kwijt te raken waar je ooit van gehouden hebt.
Een mens met zo’n bijzondere ziel, dat het licht scheen in de donkerste nacht.

Hoe kan ik vertellen hoe het was, toen niet alleen mijn kind maar ook mij levensdoel verdween.
De zin van mijn bestaan ineens ophield. En de leegtste leegte achterliet.

Hoe kan ik vertellen hoe het is om constant te horen dat je die ander gelukkig nog hebt.
Omdat het je zo bezig houdt. En je nu wel door moet gaan voor hem.

En dat terwijl je dat zelf totaal niet voelt. Omdat ie niets te geven hebt. Een leeg vat bent.
Je liefde is meegegaan met degene waar je al die tijd zo vol voor ging.

En denk maar niet dat ik niet weet dat het niet eerlijk is. Niet voor hem en niet voor mij.
Voor niemand om ons heen. Maar hoe kan ik doen alsof iets er is, als dat niet zo is.

En denk maar niet dat ik het niet anders had gewild. Dat ik kon zeggen dat er zo veel liefde nog over was.
Een bodemloze put. Oh wacht, die is er ook. Maar wel vol leegte.

Want weet je, ik had dit ook niet verwacht. Dat je liefde echt op zou gaan.
Ondanks dat er nog steeds liefde is. Maar zonder de glitter van duizenden sterren in de nacht.

Soms als ik in het donker naar boven kijk, dan zie ik ze weer. Dan voel ik het weer.
Hoe het is. Hoe het was. Hoe ik verlang naar dat wat altijd zal zijn. Maar niet hier.

En soms dan lijkt het wel een droom. En dan besef ik ineens hoe grijs het leven kan zijn.
En wat een geluk ik heb gehad. Met zo veel liefde om me heen. Al was het zo kort.

Het is misschien meer dan iemand anders ooit zal voelen. In een leven lang.
Een lang leven lang. Een levenslang verlangen naar dat wat ik voor heel even mocht voelen.

Hoe kan ik vertellen dat ik zo dankbaar ben en tegelijkertijd zo droevig.
Want het gemis van is groter dan iets nooit gehad hebben. En toch zou ik het niet anders willen.

Hoe kan ik vertellen hoe het voelt om nergens bang voor te zijn.
Omdat het ergste leidt tot dat waar je stiekem naar verlangt. Weer samen zijn in de liefde.