07 jun Drie Letters

januari 18, 2020

“Jayme heeft een ernstige spierziekte, SMA type 1.” De arts keek ons aan en het leek alsof ze opgelucht was dat ze het eruit had gegooid. Ik had eerlijk gezegd met haar te doen. Hoe vertel je ouders zulk verschrikkelijk nieuws? Hoe vertel je ouders dat hun kind een ziekte heeft waaraan de meeste baby’s voor hun tweede verjaardag overlijden?

Ze had van te voren met de andere arts besproken hoe ze het gesprek zouden voeren. Er stonden netjes twee bekertjes water klaar. We werden opgehaald uit de wachtkamer en begroet. Niet te enthousiast, net een tikkeltje te afstandelijk. Je kunt ook niet heel blij goedemiddag gaan zeggen en dan daarna een slecht nieuws gesprek gaan voeren.

Na het gesprek hadden ze het er met elkaar over. Het was gegaan zoals gepland. Niet fijn om te moeten zeggen, maar het was goed gegaan. Wel bijzonder dat we niet moesten huilen, het zou nog niet tot ons doorgedrongen zijn. Ze haalden de nieuwe patiënt op uit de wachtkamer. Nieuwe diagnoses. Nieuwe gesprekken.

Aan het einde van de dag hingen ze hun witte jassen op. Ze pakten hun handtas en liepen de deur uit. Onderweg zeiden ze nog wat collega’s gedag. De avond wachtte op hen. Een goed glas wijn met vrienden. Een romantische comedy kijken. Voetjes omhoog. Morgen weer een dag.

Wij sloten de dag niet goed af. Wij konden de witte jassen niet uit doen. Wij lieten de diagnose niet achter in het ziekenhuis. Wij gingen met drie letters naar huis die ons hele leven zouden veranderen.

SMA