28 jul En nu verder? – deel 9

En dan is het ineens een week na de uitvaart. En alweer twee weken nadat we jou los hebben gelaten. Hoe kan dat nou? Hoe kan het nou ineens zo snel gaan? Ik ben zo bang dat er een moment komt dat je alleen nog maar een herinnering bent. Soms voelt het zelfs alsof het leven mét jou alleen maar een droom was. Ik wil dit niet. Ik wil gewoon jou terug.

Het is vrijdag 1 juli en we gaan met opa en oma een weekje weg. We hadden dit gepland met jou en nu gaan we zonder jou. Het is gek, maar zo is elke dag nu voor ons. Gek. Het hele leven voelt ineens zo doelloos. Lieve Jayme, jij gaf ons zo veel. Jij gaf ons een reden om er elke dag het beste van te maken. Jij bent het beste wat mij ooit overkomen is.

Papa en Jonna en ik rijden met de rolstoelbus. We hebben de fietsen meegenomen. Best handig, zo’n grote bus waar alles in kan. En zo ontzettend raar omdat jij niet in deze bus zit. Je hebt er zelfs nooit in gezeten. Jouw rolstoel en zelfs je buggy hebben hier alleen maar in gestaan toen we ze moesten opslaan totdat ze opgehaald werden. Wat een gedoe is dit zeg.

We hebben een heerlijke groot huisje. Speciaal voor jou, zodat we alle ruimte zouden hebben voor je buggy en de grote mat. Nu hebben we zo veel ruimte dat we niet goed weten wat we ermee aanmoeten. Op de bar en naast ons bed zet ik foto’s van jou neer. En de bloemen die tante Var kocht voor ons. Gerbera’s. Jouw lievelings. Dag lieve Jayme, wat ben ik blij dat ik de hele dag door naar jouw foto’s kan kijken. Wat mis ik je.

Het is heel fijn om met z’n allen te zijn. Ik schrijf veel blogs. Over jou. Over jouw laatste weken met ons. Toen we nog niet wisten dat dat onze laatste weken met jou zouden zijn. Ik schrijf over alle mooie momenten en ook over de moeilijke. Ik schrijf en probeer dit alles de begrijpen. Want ik snap nog steeds niet hoe dit heeft kunnen gebeuren. Hoe kun je nou ineens weg zijn mijn allerliefste Jayme?

Jonna en ik zeggen je elke ochtend gedag. We zwaaien naar de hemel en geven kusjes. We missen je zo. Ik vraag zo vaak om een teken van jou en die krijg ik ook. Het is zo bijzonder. De Vlaamse Gaai, de Jaybird in het Engels, komt ons elke dag bezoeken. Ik krijg er tranen van in mijn ogen. Lieve Jayme, ben je dan toch nog bij ons? Klopt het echt dat ik je zo intens bij me voel?

Aan het einde van de week gaan we weer naar huis. We missen jou nu al drie weken. Drie weken zonder jou. Mijn lieve, lieve Jayme. Ik kan dit wel blijven herhalen. Wat mis ik je. Wat mis ik je enorm. Je bent mijn allergrootste liefde.