12 feb Het Moment

Hoe leg je uit wat je is overkomen als je zelf niet goed meer weet wat er precies gebeurd is? Als het lijkt alsof alles wat gebeurde eigenlijk een film was. Een moment waarin je niet echt jezelf was. Hoe vertel je dat? Tegen anderen en vooral tegen jezelf?

“Loop jij naar binnen voor onze gegevens, dan zorg ik dat de kinderen alvast in de auto zitten.” zeg ik tegen Jeffrey die uit de grote bus stapt. Het is onze nieuwe bus, zo voelt het tenminste echt, waar we een prachtige rolstoelbus van gaan laten maken.

Jayme is een beetje mopperig en wil vooral dat we weg gaan. Hij houdt niet zo van nieuwe dingen en nieuwe plekken en hij heeft er genoeg van. Ik heb mijn telefoon aan hem gegeven zodat hij een filmpje kan kijken. Ondertussen zet ik Jonna alvast in zijn autostoeltje.

Dan loop ik om de auto heen naar de passagierskant. Ik rijd Jayme’s kinderwagen heel dicht bij de auto, zodat ik de beademing binnen kan zetten. Ik til Jayme lachend op. Hij heeft nog steeds mijn telefoon vast en is aan het mopperen, maar stiekem moet hij heel erg lachen.

Ik zorg dat Jayme’s gordels goed vastzitten. Dan zie ik ineens dat de deuren van de bus nog openstaan. Ik zeg tegen Jayme dat ik even papa moet bellen en hij daarna weer het filmpje verder mag kijken. Jayme moppert verder.

“Ik dacht dat er iets aan de hand was.” zegt Jeffrey als hij hoort dat ik bel voor de bus die nog open staat. Ik moet lachen en zeg dat alles oké is. We hangen weer op en ik zet het filmpje voor Jayme weer aan. Hij is nog steeds aan het mopperen en als ik hem aankijk zie ik dat hij het echt een beetje moeilijk heeft. ‘Potverdorie’, denk ik nog. ‘Krijgen we dat weer’. Jayme in paniek betekent de kap af, de hoestmachine doen en daarna de kap weer op.

Ik doe de kap af en zie dat het echt helemaal niet goed gaat. Jayme krijgt geen adem en ik zie hem als een vis op het droge naar adem happen. Ik hoor hem gorgelen en ren snel naar de achterbak om de hoestmachine te pakken. Als ik terugkom zie ik dat zijn lippen blauw zijn. Dit is niet goed. Dit is echt niet goed. Waar is Jeffrey? Ik kan dit niet alleen!

Ik zie mijn telefoon liggen, maar ik weet dat ik geen tijd heb om Jeffrey te bellen. Ik moet handelen. Ik moet Jayme helpen. Ik zet de hoestmachine aan en kijk naar Jayme. Die is helemaal grijs en begint met zijn ogen te draaien. Het gaat te snel. Het gaat allemaal veel te snel! Ik heb nog niet eens de slang van de hoestmachine los kunnen maken! Ik begin Jeffrey te roepen, ook al kan hij me misschien helemaal niet horen. Eerst roep ik heel zachtjes, maar dan steeds harder.

Ik sta naast Jayme en zie ineens Jeffrey aan komen rennen. Ik roep van alles naar hem, ik weet zelf niet eens wat ik precies roep. “Bel 112! Het gaat niet goed!” hoor ik mezelf zeggen. De hoestmachine doet het niet, Jayme ademt niet in en dus kan het apparaat niets doen. Jeffrey staat ondertussen met het uitzuigapparaat in zijn ene hand en zijn telefoon in zijn andere hand.

“De noodstand! De noodstand!” roep ik, terwijl ik Jayme voor mijn ogen zie verslappen. Zijn gezicht is lijkbleek. Zijn ogen zijn dicht naar achteren gedraaid. Er is geen leven meer te bekennen. “Ik weet niet meer hoe het moet!” hoor ik Jeffrey naast me zeggen. ‘Potverdorie’, ik weet het ook niet meer. “We raken hem kwijt. We raken hem kwijt!”.

Terwijl de vrouw aan de telefoon allemaal onzinnige vragen stelt en Jeffrey schreeuwt dat zijn kind aan het doodgaan is, probeer ik helder na te denken. Jayme loslaten. Hoestmachine. Instellingen. Wijzigen. Stand 3. Bevestigen. Behandeling. Ik zet het mondstuk op Jayme’s gezicht en het apparaat begint zij werk te doen. Er gebeurt niets.

Een lijkbleek gezicht met blauwe aders. Ik raak mijn kind kwijt. Is dit dan het moment dat ik hem vast pak en zeg hoeveel ik van hem houd? “Jayme we zijn bij je. Kom op!”

“Pak je jas en leg hem op straat. We halen hem eruit.” schreeuw ik naar Jeffrey. Ik til het levenloze lichaam van mijn oudste zoon op en leg hem op de grote blauwe jas van zijn papa. Ondertussen hoor en zie ik dat mijn jongste zoon helemaal overstuur is. ‘Sorry lieve Jonna, straks zijn we er weer voor jou.’

Ik kijk naar Jayme en probeer me te herinneren wat ik met de EHBO cursus over reanimeren heb geleerd. Ik leg mijn vinger in Jayme’s nek en voel een hartslag. Een hartslag! Alleen geen ademhaling. Ik moet beademen, maar hoe gaat dat ook alweer? Op dat moment besef ik dat we de kap hebben. We hebben beademing! Ik zet het neuskapje op Jayme’s neus en druk de knop in. Ondertussen stopt er een politieauto voor onze neus en rennen er twee agenten naar ons toe.

Ik hoor een soort van geproest en zie dat Jayme er weer is. “Hij is er weer. Hij is er weer!”. Op dat moment begint hij te spugen. Het is niet veel, maar toch trek ik de kap van zijn neus en pak ik de hoestmachine er weer bij. Jeffrey komt met de uitzuig aan en ik zuig het beetje slijm weg. Dan doen we snel de kap weer op. Jayme heeft zijn ogen dicht, maar hij is er weer.

Er komen ambulances en politie auto’s aangereden. Er land een traumahelikopter. Er worden allemaal vragen gesteld over de apparaten die we gebruiken. Ik zeg dat we zuurstof moeten hebben en de saturatiemeter aangesloten moet worden. Ik kijk op de monitor: 83 – 87 – 90 – 95. “Nou, dat valt me reuze mee.” zeg ik lachend tegen Jeffrey. Op de achtergrond hoor ik een vreemd geluid en ik besef dat het uitzuigapparaat nog aan staat.

Ik kijk om me heen en zie Jeffrey’s ondergespuugde jas. Alle apparaten die over de grond verspreid liggen. Een flesje water van de uitzuig. Een olifanten slof van Jayme. Het goudkleurige folie dat over hem heen is gelegd. Wat is er in hemelsnaam gebeurd net?

Diezelfde vraag krijg ik ook van de ambulance medewerkers en arts van de helikopter. Wat is er gebeurd? Wat was de aanleiding?

Niets. Er was niets. En er gebeurde heel veel. Maar uiteindelijk ook niets. Want Jayme ging met de ambulance mee en bleef een nachtje in het ziekenhuis, maar eigenlijk was er niets wat ze voor hem konden doen. Er was niets aan de hand. Eigenlijk was er helemaal niets dat ze voor hem gedaan zouden kunnen hebben.

Want dat hadden wij blijkbaar al gedaan. Nog voordat er hulptroepen arriveerden, waren wij degenen die zijn leven redden. Door de hoestmachine op de noodstand te zetten en daarnaast de beademing aan te doen. Blijkbaar is dat dus reanimeren. Blijkbaar hebben wij dat dus gedaan. Ons kind gereanimeerd.

Het ene moment ben je bezig met een bus bekijken om samen een mooie toekomst tegemoet te gaan. Het volgende moment is die toekomst ineens bijna weg.

Hand in hand met de dood, lopen wij door dit leven. Hoe lang de wandeling zal zijn, is ons niet gegeven. Met het oog op de toekomst en hart voor het verleden. Vol van kracht gaan we door, zoals we toen ook streden.