16 apr 10 maanden

Toen Jayme tien maanden oud was, waren we in Epe. We liepen dagen met de kinderwagen door de bossen en genoten van elk moment. We wisten dat we op een dun randje van hoop en angst balanceerden, maar het was het vertrouwen en de liefde die ons overeind hielden. We hadden elkaar en dat was het enige dat telde. Wij drieën, samen in dat bos.

Tien maanden na zijn behandeling in Budapest, vierden we Jayme’s tweede verjaardag. Het was de dag die nooit gevierd zou worden. En die wij dus zo ontzettend waardeerden. We beseften hoe waardevol het leven was. Hoe bijzonder het was dat we elke dag van en met Jayme konden genieten. Dat we nog steeds samen waren. Nu zelfs met een broertje erbij. Elke dag kleine stapjes vooruit, vol vertrouwen.

Aan het einde van die prachtige, hoopvolle zomer, volgden ineens drie IC opnames. Het ging goed, het kwam goed, maar alles werd weer ander. Het was het begin van weer een andere kijk op ons leven. Van nog meer in het moment leven. Van genieten en ervaren en vooral heel veel leuke dingen doen. En dat deden we dus ook. Met de giraffenkap op. Omdat die onze nieuwe vriend was in dit avontuur.

Tien maanden lang deden we alles wat we wilden. We gingen op vakantie naar Epe en zelfs naar Limburg. Jayme maakte een prachtige ontwikkeling door. We oefenden met zitten, er kwam een nieuwe rolstoel en zelfs een rolstoelbus. En hij leerde praten! Echte woorden, hele zinnen en zelfs liedjes. We waren klaar voor de toekomst, ook al was die onzeker. Want het was ook heftig geweest en we waren Jayme twee keer bijna kwijt. Maar we hadden nog steeds elkaar. We waren nog steeds samen.

Tot dat moment dat we dat niet meer waren. Dat onze wereld echt stilstond. Dat we ineens een groot gat in onze levens voelden. Want Jayme was naar Thuis gegaan. Op het moment dat wij hem vol liefde los durfden te laten, liet hij het leven los.

En nu zijn we tien maanden verder. En net zoals al die andere tien maanden, voelt het alsof we een leven verder zijn. Alles is anders. Niets is nog steeds zeker. Alleen is er nu geen angst meer, maar een groot intens gevoel van leegte en verdriet. Daar waar ooit hoop leefde om ons overeind te houden, is nu niets meer. Want zonder angst geen hoop. Zonder duisternis geen licht. En Jayme was ons licht in die duisternis. Hij was de hoop die deed leven.

Er brandt een kaarsje op de tafel. En een klein lichtje in mijn hart. Een van oneindige liefde die verder rijkt dan dit aardse bestaan. Verder dan dit enkele leven. Verder dan we in woorden en in getallen kunnen uitdrukken. Verder dan tien maanden. Het is dit lichtje dat me eraan herinnert dat de liefde voor Jayme voor altijd zal bestaan. Ook nu we hem al tien maanden moeten missen.