27 jun Het Verhaal – deel 3

Ik word na mijn keizersnede onder narcose gebracht, omdat ik me te misselijk voel en de operatie niet goed afgesloten kan worden. Op dat moment is er een heel artsenteam bezig met baby Gaja, maar daar krijg ik niets van mee. Ik ben op dat moment namelijk op de mooiste plek die je je maar kan inbeelden.

In een wereld waar alleen maar licht en liefde is, zie ik Jayme weer. Ik begrijp ineens alles en weet dat de dingen die wij meemaken op aarde er zijn zodat wij ervaringen opdoen. Anders kan ik het niet uitleggen. Het is eigenlijk ook niet in woorden uit te leggen. Jayme vertelt mij dat alles goed is. Alles loopt precies zoals het moet lopen. Hij is bij baby Gaja. Alles komt helemaal goed.

Het moment dat ik terug in mijn lichaam kom en langzaamaan weer bij kennis kom, kan ik alleen maar beschrijven als bizar. Ik weet dat Jeffrey bij me is en dat ik zijn aandacht moet vragen. Het enige dat ik op dat moment kan bedenken is om zo vaak mogelijk Jayme’s naam achter elkaar te zeggen. En dat doe ik dan ook. Daarna vertel ik dat het allemaal goed is. Alles komt helemaal goed. Jayme is bij Gaja.

Op de recovery ben ik het besef van tijd helemaal kwijt. Ik zie de wijzers van de klok voorbij schieten, terwijl er van alles om ons heen gebeurt. Ik hoor daar pas wat Jeffrey allemaal heeft gezien op de OK. Baby Gaja is twee keer gereanimeerd en niet stabiel. Ik zie een foto van ons lieve kindje en ben meteen helemaal verliefd. Wat is hij mooi. Zo ontzettend mooi.

Jeffrey vertelt hoe heftig het was. En dat hij in de korte tijd op de OK alles voorbij heeft zien komen wat we in de jaren met Jayme ook hebben gehoord. Alleen gelukkig nooit mee hebben hoeven maken. Hij vertelt me over de botboor en het intuberen, over de kinderarts die zich heel erg zorgen maakt en niet weet of het goed komt. Hij vertelt me alles en ik kan het niet geloven. Het komt goed. Dat is wat Jayme me heeft gezegd.

Voor we het weten is het al één uur geweest. De recovery wordt klaargemaakt om baby Gaja bij ons te brengen, voordat hij doorgaat naar het LUMC. Ze zijn meer dan tweeëneenhalf uur met hem bezig geweest en nu pas is hij stabiel genoeg voor het transport. Ik besef me heel goed dat het niet goed gaat, maar tegelijkertijd dringt het ook niet tot me door. Het is zo dubbel.

De speciale brancard wordt naast mijn bed gereden. In de couveuse ligt een klein hoopje mens helemaal stil. Mijn lieve baby Gaja. Wat is hij mooi. En wat is hij stil. Ik begrijp heel goed dat dit moment heel kostbaar is en we niet weten wat er nog meer gaat gebeuren. Ik wil hem graag nog even aanraken voordat het team uit Leiden hem meeneemt. Gewoon voor het geval dat…

En dan rijden ze weg met mijn liefste baby, die ik sinds zijn geboorte nog geen moment heb kunnen vasthouden. Ik heb zijn oogjes nog niet gezien. Zijn stem nog niet gehoord. Ik weet niet hoe hij ruikt en ik weet niet hoe het voelt om hem op mijn borst te hebben. Het enige dat ik weet is dat het goed komt. Jayme is bij hem. Alles komt goed.