25 aug Alles wat er was

Hoe kan ik beschrijven hoe het was. Die dag dat alles er was. Dat alles voorbij kwam. Alsof ik weer daar was. Alsof ik nu pas echt kon voelen wat ik al die tijd niet kon. Maar diep van binnen verstopt was. En lag te wachten tot dit moment.

Het was een dag waarin tijd leek te verdwijnen en tegelijkertijd alles in nam. Het leek wel oneindig te duren, terwijl ik me zo bewust was van mijn eindigheid. Van de eindigheid van dit aardse leven. Dat alles maar tijdelijk is. Dat alles voorbij gaat.

Uren reed ik door afgelegen landschappen. Het leek wel een slechte film. Of juist een hele mooie. Misschien was het wel één groot déjà vu. Hoe passend zou dat zijn in het land waar ik was. En dat terwijl ik eigenlijk nergens was.

Lege wegen en lege dorpen. Velden vol met van alles en met niets. Kilometers bossen en wel duizend bochten. En al die tijd was ik helemaal met mezelf en met Jonna. En wat kwam ik mezelf tegen op die dag. In het contact met Jonna en in het alleen zijn.

Er werd geschreeuwd. En gehuild. Er werd gelachen. Er werd keihard op de rem getrapt en gedreigd met dingen waar je helemaal niet over moet dreigen. Er werd gechanteerd en gesust. En dat terwijl ik daar zo’n oordelen over heb. Over had moet ik zeggen.

Want deze dag was het er allemaal. En liet ik voor het eerst het oordeel los. Naar mezelf toe en daarmee ook naar al die andere moeders en vaders. En wat was dat een verlichting. Mijn schouders ontspanden, terwijl Jonna chips at op de achterbank.

Er werd gelachen en gezongen en gedanst. Er stonden liedjes op die me zo diep raakten van binnen. Alsof mijn ziel ze herkenden en ze mij lieten herinneren aan de kern van mijn bestaan. De échte reden dat ik hier op aarde ben. Onvoorwaardelijke liefde.

Want er waren ook momenten dat ik het prima had gevonden als het op dat moment gestopt was. Gewoon zo door een bocht gevlogen. Van een berg af gereden. In de wetenschap dat het dan allemaal klaar was. Maar ook goed. Alles was dan goed want alles is al goed.

En natuurlijk gebeurde het niet. Want ik ben hier met een reden. Ik heb iets te doen. En juist dat werd me zo duidelijk deze dag. Door de tekens die ik kreeg. De vogels en de wolken. De muziek die aanging op het juiste moment. De dingen die Jonna ineens zei.

Het was een dag waarin ik voelde hoe het was om Jayme te verliezen. De intense pijn. De onmacht. Het verdriet. De tranen liepen over mijn wangen toen ik weer ervaarde hoe het was op dat moment. Want toen kon ik het helemaal niet voelen.

Ik beleefde het moment van de diagnose. De verschrikkelijke gesprekken in Utrecht. Alle angst en wanhoop. De opname in het Sophia. De vlucht naar Budapest. Onze tijd daar. Hoe spannend het allemaal was. Ik beleefde het allemaal opnieuw.

Hoe alles van super goed naar mega mis ging. En dat er maanden waren van zulke intense zorgen. Maar dat het toch allemaal weer goed kwam. Tot dat ene moment dat het dus niet meer goed kwam. Dat moment dat ik ondanks mijn openheid dus gewoon verborgen had voor mezelf.

Met een dode Jayme in mijn armen het huis uitlopen. En dat een jaar later nog een keer moeten doen. Met een baby die zo veel hoop gaf maar waarvan ik ergens nooit geloofde dat hij er echt zou komen. En daar dus gelijk in krijg. Ik hoef echt nooit meer gelijk te hebben.

De geboorte van Gaja. Het moment dat hij niet huilde. Ik werd niet goed en ik wist dat ze mij ook wel mochten laten gaan. En dat ik toen bij Jayme was en wist dat alles goed zou komen. Maar wat betekent dat nou in ons aardse bestaan? Want die woorden van Jeffrey zal ik nooit vergeten: het gaat niet goed met hem.

Ongeloof en alles al weten. Hoe kun je verbaasd zijn als je het ziet aankomen? Verdriet voelen als je weet dat zij samen in het licht zijn? Doorgaan in de wetenschap dat het daar allemaal licht en liefde is en wij hier de pijn moeten voelen. Doorgaan. Door blijven gaan. Alsmaar door blijven gaan.

Het was deze dag dat ik zulke diepe inzichten kreeg. Over mezelf. Over het leven. Over hoe ik wil leven. Wat ik wil doen. Hoe ik een bijdrage kan leveren. Wat ik te geven heb en wat ik mag loslaten. Over alles wat er nog gaat komen. Over alles wat er was.