11 jun Alles komt goed

Elke avond als ik ging slapen, áls het me al lukte om te slapen, hoopte ik dat ik niet meer wakker zou worden. Laat mij ook maar gaan. Laat het allemaal maar voorbij zijn. Laat mij maar voorbij zijn.

En dan werd ik wakker in de ochtend en besefte ik dat mijn wereld nog steeds stilstond, terwijl de nachtmerrie doorging. Het leven zonder Jayme, die er ineens niet meer was. Het leek een foute grap.

Ik dronk rode wijn om maar niet te voel wat ik daardoor alleen maar sterker voelde. De leegte en het verdriet. De pijn. De meest intense pijn die je als mens kan voelen. Omdat alles je is afgenomen.

Wat deed ik hier nog? Waarom werd ik elke ochtend weer wakker? Waarom kon ik niet ook gewoon terug naar het licht. Daar waar alleen maar liefde is. Daar waar Jayme naartoe wad gewoon. Naar Thuis.

Want ik rouwde niet alleen om hem niet meer bij mij te hebben. Ik rouwde om het leven dat ik nu moest leven zonder hem. Omdat ik gewoon niet vatte wat ik hier nog te doen had nu hij er niet meer was om voor te zorgen.

Jayme gaf mij een doel in dit leven. Voor hem heb ik alles uit de kast getrokken. Gestreden met een kracht die ik niet eerder kende van mezelf. Een liefde gevoeld die ik nooit eerder had gevoeld.

En nu? Nu was alles weg. En ik bleef over met het leven dat op me wachtte. Een leegte die me omarmde. Verdriet dat me verstikte. Een grijze mist die me het zicht ontnam. Alsof ik in één klap blind en doof was.

Dan was ik nog liever dood. Want dood was niet zo erg had ik gemerkt. Ik had het licht gezien en de stem gehoord. Ik had gevoeld hoe het voelde. Een intens verlangen. Ultieme blijdschap. En droevigheid tegelijk.

Maar ik ging niet, omdat het niet zo makkelijk zou gaan. Het is niet makkelijk namelijk, dit aardse leven. We zijn hier met een doel, ook al begrijp ik dat nog niet altijd. Heb ik mijn missie nog niet helemaal ontdekt.

Misschien is dit het wel, het delen van mijn verhaal. Het vertellen van hoe sterk en krachtig Jayme was. Het verspreiden van mijn woorden, gewoon puur vanuit mijn hart. Misschien, ik weet het niet.

Wat ik wel weet, is dat ik ondertussen het vertrouwen heb dat het allemaal niet voor niets is. Wat het ook gaat zijn, het komt allemaal goed. Zoals Jayme tegen me zei die maand voordat hij ging:

“Alles goed goed, mama. Het komt helemaal goed.”