15 mrt De Droom

Ik zit onder de boom en kijk om me heen. Het huis met de grote veranda, waar ik elke ochtend richting het oosten kijk en de zon zie opkomen. Ons kleine paradijs op aarde, dat we samen gevormd hebben vanuit de liefde die we hadden voor elkaar. Voor hem.

Ik zie de berken bomen in het kleine bos, waar dieren rondlopen die daar hun thuis hebben gebouwd. Ik hoor de vogels fluiten, dankbaar voor deze nieuwe morgen. Ik zie het hoge gras langzaam bewegen in de wind. Nu nog groen, maar straks vol met de mooiste veldbloemen.

Het beekje dat kabbelt langs al dat groen en zich nooit laat stoppen. Zelfs als er weinig regen is gevallen, gaat ze rustig door met dat wat zij doet. Haar leven bestaat enkel uit stromen en meegaan met de stroom van het leven. Zij is één met alles dat er is.

In mijn rug voel ik de stam van de boom, terwijl mijn handen op de aarde rusten. Er is geen andere plek waar ik me zo thuis voel, zo verbonden met de natuur. Zo rustig en zo stil. Er is geen plek op aarde waar ik hem zo dichtbij me voel.

Boven me gaan de eerste knoppen open. Het zijn prachtige, fluweelzachte knoppen, die reiken naar de sterren. Die ons straks verassen met de prachtigste bloemen. Een teken van hoop en een nieuw begin. Een teken dat de lente écht weer in aantocht is.

Het zijn stuk voor stuk cadeautjes van het universum, zoals hij ook een prachtig cadeautje was. Een teken van hoop toen we dat zo hard nodig hadden. En ook hij bloeide al voordat hij de kans had om blaadjes te laten groeien. Zijn blaadjes kwamen alleen nooit.

Ik adem diep in en uit en loop dan rustig terug naar het huis. Ons huis. Ons paradijs op aarde. Daar waar we zijn magnolia hebben geplant en we elke ochtend de zon zien opkomen. Daar waar hij nog steeds onze hoop symboliseert. Onze plek vol van licht en liefde.

Zoals hij ons licht en onze liefde was. De liefste Jayme Avery.