30 jul De moeder die er niet meer is

Waarom ik nooit meer die moeder kan zijn. Die moeder die ik was voor Jayme. Met Jayme. Met Jonna én Jayme.

Toen Jayme overleed, stierf zijn moeder ook. De moeder die elke dag eerder opstond. Voor zichzelf, maar ook voor de rest. Om dingen voor te bereiden voor de dag. Speelgoed klaar te leggen, thema’s te bedenken, afspeellijsten te maken en vieringen vorm te geven.

De moeder die ging, zelfs als ze eigenlijk niet wilde. Als ze soms ook te moe was. Als de druk te veel werd, de angst de groot en het verdriet te intens. Zelfs dan was ze er en ging zo door zoals altijd. Want dat was wat ze deed. Die moeder was ze.

Het was een moeder die vocht waar ze voor stond. Ze stond op tegen autoriteiten waar ze eerder nooit tegenin had durven gaan. Ze nam een standpunt in en sprak zich uit. Ze ging door tot het uiterste omdat ze ergens in geloofde. Haar geloof was dat wat haar op de been hield.

Die moeder was liefdevol en vol van begrip. Ze was sociaal, ook al was haar wereld klein. Ze was er compleet voor de ander omdat de ander haar volledig nodig had. Zelfs als ze te horen kreeg dat ze even afstand moest nemen. Zelfs dan was ze er.

Het was een leven met een lach en een traan. De traan was soms zichbaar, maar meestal van binnen. De lach was er omdat er altijd iets te lachen was. Zelfs in de meest heftige tijden was er ruimte voor geluk. Juist op die momenten.

Dit leven maakte die moeder. En die moeder maakte dit leven. En nu dit leven er niet meer is, is deze moeder er ook niet meer.

Deze blog schreef ik een jaar geleden, op 19 augustus 2022. Toen ik hem net terug las, raakte de tekst me enorm. Ik weet niet waarom ik de blog vorig jaar niet gedeeld heb. Misschien vond ik het lastig om zo eerlijk te zijn. Tegenover de buitenwereld, maar vooral tegenover mezelf. Want ik nam het me best kwalijk dat ik die moeder niet meer kon zijn.

Nu zijn we een jaar later. Ik ben nu moeder van Jayme, Jonna én Gaja. Heb nog meer liefde en nog meer verdriet gevoeld. En heb mezelf nog meer laten groeien en ont-wikkelen. En nu besef ik vanuit mijn hart dat ik deze blog mag delen. Ik mag namelijk mezelf omarmen om de moeder die ik nu ben. En ook die ik niet meer ben. Zonder schaamte en zonder schuld.