14 sep De Overgave

“Hoe gaat het met jou? Als mama?” Ik zie de vraag staan maar ik weet geen antwoord. Ik weet het gewoon echt niet. Ik weet niet hoe het met me gaat. Niet als mens. Niet als Arwen. Niet als mama.

Ik heb nog steeds de grootste lol met iedereen die daar maar zin in heeft. Ik lag en ik maak grapjes. Ik irriteer me nog steeds mateloos aan al die auto’s op de weg. Ik mopper en ik klaag.

Ik ben moe omdat ik te weinig heb geslapen. Ik zou mijn ogen dicht willen doen en gewoon eens een hele nacht door willen trekken. Welke ouder wil dat nou niet? Gewoon een nachtje slapen.

Ik verveel me. Ik eet ongezond. Ik beweeg te weinig. Ik verveel me zo. Ik heb nergens zin in. Ik ben ongemotiveerd. Ik heb gewoon geen zin om hier te zijn.

Ik zou wel lang willen douchen en mijn haren wassen. Ik zou wel buiten willen lopen met Jonna en Jayme. Ik zou wel weer de auto in willen stappen om met zijn vieren op avontuur te gaan.

Ik zou wel naar het strand willen en de wind door mijn haren voelen. Ik zou wel in de regen willen dansen. Ik zou wel met mijn blote voeten in het gras willen zitten.

Ik zou wel naast Jayme willen kruipen in ons grote bed. Ik zou wel willen mopperen omdat hij niet in slaap wil vallen. Ik zou wel samen met hem naar de sterren willen kijken.

Ik zit in een grote blauwe stoel naast het grote ziekenhuisbed. Jayme kijkt zijn honderdste filmpje van de dag. Ik wil dit niet. Ik wil dit echt niet. Maar ik heb geen keus.

Ik kan alleen maar hopen dat dit snel voorbij is. Ik hou me vast aan de gedachte dat ook hier een einde aan komt. Ik probeer niet te denken aan hoe lang het zou kunnen duren. Dat weet ik toch niet.

Het is een les. Een cadeau van het universum. Het is de les die ik steeds tegenkom en waar ik steeds iets meer van leer. Een les over loslaten. Over geen controle. Over vertrouwen hebben. Over overgave.