De reis – deel 1

Het is 29 juli en we gaan vandaag weg. Vandaag begint onze reis. De reis zonder jou. En toch een beetje met jou. We hebben fotoalbums gemaakt om mee te nemen. En inklapbare fotolijstjes. Je olifanten tasje heb ik gevuld met het keitje met jouw as, je knuffeltjes en het T-shirt dat al die weken nog in jouw bed lag. Mijn houvast. Jou even kunnen ruiken aan het begin van elke dag.

Wat is het zwaar zonder jou. De heenreis zo lang. Zo druk op de weg. Zo lastig voor Jonna. En dus ook voor ons. We zijn ontzettend blij als we na twee dagen rijden eindelijk in Salamanca aankomen. Het hotel waar papa en ik altijd naar toe gaan. Nu met kinderen. Alleen zien ze er maar één. Jou zien ze niet, lieve Jayme. Jou zien ze niet.

In Salamanca lopen we tegen een bijzonder kapelletje aan. Er is bijna niemand en er staat bijzonder muziek op. Het lijkt wel een soort minimalistische housemuziek, maar dan met een engelachtige twist. Ik moet er gewoon een beetje van lachen. Dit gebeurt ons weer. Dit kan alleen ons gebeuren. Dit ben jij. Jij bent altijd bij ons. We branden drie kaarsen voor jou. Onze allerliefste. Onze lieve Jayme.

Het is 4 augustus, de datum van jouw behandeling met Zolgensma. De dag dat mijn opa overleed. De papa van jouw opa Frits. Jouw opa die ook dood is en waar we gisteren de as van hebben uitgestrooid over zijn landje. Het voelt heel bijzonder dat we hier bij kunnen zijn. En tegelijkertijd had ik er alles voor gegeven om er niet bij te zijn. Omdat dat betekende dat jij nog bij ons was.

Een dag later staan we boven op de hoogste berg van Portugal. De Serra de Estrela, de berg van de sterren. We zetten de muziek aan die we de afgelopen weken zo mooi vonden. We zoeken een prachtige plek uit en dan weten we dat het tijd is. Papa en ik houden elkaar stevig vast en de tranen stromen over onze wangen. Dag lieve Jayme. Vlieg maar hoog. Zo hoog. Zo ontzettend hoog.

Ik vraag om een teken. De wind gaat liggen. Er vliegen twee zwarte vlinders. Een vogel klinkt.

We staan op de top van de berg en we weten dat het goed is. Het eerste deel van deze reis is bereikt. We hebben deze top bereikt. We lieten een beetje van je los. Wat was het moeilijk. En wat voelde het goed. Wat missen we je. En wat weten we zeker dat het goed met je is. Dat je precies daar bent waar jij moet zijn. Maar we missen je wel. We missen je zo erg, allerliefste Jayme.

Tags:
18 Reactie's
  • Arinka
    Geplaatst op 19:42h, 08 augustus

    πŸ’™

  • Sertap
    Geplaatst op 19:51h, 08 augustus

    Ik moet er elke keer om huilen. Wat een sterke mama ben jij… πŸ’›

  • Fokaline
    Geplaatst op 19:51h, 08 augustus

    Weer een mooi verhaal en ontroerend verhaal.

  • Rosa
    Geplaatst op 19:54h, 08 augustus

    🌹🌹

  • Erica Smits
    Geplaatst op 20:10h, 08 augustus

    Wat knap dat je dit deelt met ons!

    Veel sterkte!

  • Jaleesa
    Geplaatst op 20:13h, 08 augustus

    β™‘β™‘β™‘

  • Joan Antheunis
    Geplaatst op 20:56h, 08 augustus

    πŸŒΉπŸ‘ΌπŸ’™

  • Richelle Jasper
    Geplaatst op 21:49h, 08 augustus

    Lieve Jayme.. wat een gat, wat een leegte.. en wat doen jullie het dapper. Dikke knuffel

  • Heinze en Tineke
    Geplaatst op 02:55h, 09 augustus

    πŸ’”πŸ’”πŸ’”πŸ’”

  • Marja
    Geplaatst op 04:01h, 09 augustus

    πŸ’™β€

  • Sonja
    Geplaatst op 07:48h, 09 augustus

    Wat een mooi verhaal weer, elke keer weer met tranen lezen πŸ˜ͺ. Ik weet zeker dat Jayme een mooie reis maakt waar hij moet zijn met heel veel liefde en een goude troon πŸ’«πŸ’–

  • Lindsay
    Geplaatst op 10:04h, 09 augustus

    ❀️❀️❀️❀️❀️

  • Anja Mik
    Geplaatst op 10:19h, 09 augustus

    Wat mooi en ontroerend πŸ₯°

  • Ingrid van Kessel
    Geplaatst op 14:19h, 09 augustus

    Wat zijn jullie dapper en wat zal t gemis vreselijk zwaar zijn.

  • Cindy Pouw
    Geplaatst op 14:50h, 09 augustus

    Prachtig geschreven πŸ’™

  • Jeanet
    Geplaatst op 19:57h, 09 augustus

    πŸ¦‹πŸ’πŸ’™

  • Nicky
    Geplaatst op 11:52h, 12 augustus

    Wat een prachtige ouders zijn jullie. Zoveel liefde voor jullie kindjes. Iedere keer lees ik zoals zovele mensen je blog met tranen.
    Veel sterkte lieve ouders, broertje Jonna en familie. Niemand zal Jayme ooit vergeten. 🀍🀍🀍

  • Oma Beppie
    Geplaatst op 14:47h, 15 augustus

    Prachtig verwoord. Ik weet zeker dat jullie het gaan redden. Het gemis dat zal er zeker nog heel lang zijn. Heel veel Sterkte en Kracht om dit alles een plaatsje te gevenπŸ’™β€οΈπŸ’™πŸŒΉπŸŒπŸŒΈ

Geef een reactie