09 aug De reis – deel 2

Het is 6 augustus en de berg staat in brand. Het is de grootste brand die er nu in Portugal woedt. Vanaf onze kant van de berg zie je grote rookpluimen over het hele dal trekken. Zo gek. Gisteren waren we nog boven op die berg om jouw as uit te strooien. Vandaag hadden we dat nooit kunnen doen. We hadden de top niet eens kunnen bereiken.

Het laat maar weer precies zien hoe ons leven is. Met jou en dus ook zonder jou. Geen enkele dag is hetzelfde en we weten nooit wat de dag van morgen gaat brengen. Zelfs nu je niet meer fysiek bij ons bent, leer je ons om van elk moment te genieten. Om elke kans te pakken. Om echt te leven. Elke dag weer.

De drie dagen die volgen doen we allemaal dingen die we met jou nooit hadden kunnen doen. We zwemmen in rivieren, wandelen door steile straatjes en tillen de kinderwagen trappen op en af. Ik ben blij dat we dit doen zonder jou, want je had dit helemaal niets gevonden. Ik ook niet hoor, als ik heel eerlijk ben. Ik vond het allemaal wel prima gewoon met jou in onze woonkamer. Het leven met jou was zo simpel, lieve Jayme.

We hebben nu een paar keer over je gesproken hier. Met mensen die jou helemaal niet kennen. Die ons leren kennen als gezin van drie. Papa, Jonna en ik. Maar dat zijn we niet. We zijn niet met drie. We zijn met zijn vieren. Jij, lieve Jayme, papa, Jonna en ik. Het is dat en niet anders. En dus vertellen we over jou. En over wat we hier komen doen. We vertellen over de berg van de sterren. En over de oceaan.

Want de oceaan, dat was echt jouw ding. De plek waar je zo graag naar toe wilde. Waar de bultrugwalvis en de zeeduivel wonen. De zeeleeuw, het zeepaardje, de kwallen en de zeeschildpadden. Krabben, kreeften en haaien. Ze wonen er allemaal. En vandaag brengen we jou naar hen toe. Vandaag gaan we naar de oceaan.

De golven zijn hoog en de stroming is sterk. Papa en ik lopen samen de zee in. Op het strand liggen Jonna, oma Angie, tante tante Elselien, tante Var, ome Josh en tante Tess. Zij hebben jou net allemaal gedag gezegd. We hebben muziek aangedaan en toen was het tijd voor papa en mij om naar de zee te gaan. Om jou te laten gaan.

We lopen het water in en gaan bijna onderuit. Als we voorbij de sterkste golven zijn, kijken papa en ik elkaar aan. We zijn er klaar voor. We draaien het potje open en housen het onder water. Dag lieve Jayme, daar ga je dan. Op naar de onderzeewereld. Op avontuur in de grote oceaan.

Wij verzamelen nog wat zand en zijn bijna het potje kwijt. Zo sterk is de stroming! We vinden nog een prachtige schelp. En dan ineens komt er nog een veer voorbij. We nemen alles mee. Onze schatten voor thuis. Onze herinnering aan jou. Wat is het weer een bijzondere dag, lieve Jayme. Wat fijn dat jouw familie hier bij ons is. Wat missen we je enorm.