14 aug De reis – deel 3

Het is 10 augustus en papa en ik hebben besloten dat we morgen verder gaan. We hebben alles gedaan wat we hier wilden doen en gaan verder naar het zuiden van Portugal. Vanaf daar trekken we verder naar Spanje en dan uiteindelijk weer een keer naar huis. Naar ons thuis, of dat wat er nog van over is nu jij er niet meer bent.

Lieve Jayme, ik mis je zo. Ik mis je zo ontzettend. Elke ochtend word ik wakker in de tent en dan weet ik dat ik hier ben en jij niet. Je voelt zo ver weg, liefste Jayme. En tegelijkertijd voel ik je zo intens bij me. We krijgen zo veel tekens. Plotselinge veertjes op ons pad. Vogeltjes die bij ons komen zitten. De lieve mensen die we ontmoeten.

Vandaag zijn we de hele dag op de camping omdat we morgen weggaan. Ik heb zo veel handwas te doen en ik ben de hele dag in de weer. Het is gigantisch warm en we proberen allemaal een beetje koel te blijven door in de schaduw te zitten en koude drankjes te drinken. Jij had dit echt verschrikkelijk gevonden. Zo ontzettend warm is echt voor niemand leuk meer.

In de bergen woedt nog steeds een grote brand. Ik blijf het bijzonder vinden dat we juist een dag eerder jouw as daar hebben uitgestrooid. Ineens voel ik aan alles dat ik iets tegen papa moet zeggen. “Als er nou ineens brand is hier, dan pakken we Jayme’s spullen in en rijden we meteen met z’n drieën weg.” Ik weet niet waarom, maar ik wil gewoon voorbereid zijn.

In de middag is Jonna onrustig. Ik stuur papa met hem en wat papier naar de papierbak. Iets met twee vliegen in één klap, zal ik maar zeggen. Papa komt samen met Karin en Jonna terug naar beneden lopen. Er is brand ergens verderop. Ik bedenk me dat ik dan wel eerder wil vertrekken en vraag me af hoe lang het duurt voor de tent helemaal ingepakt is.

“We gaan even een stukje rijden.” zegt papa, terwijl hij al jouw spullen in je tas doet. Ik schrik, maar denk ineens aan wat ik vanmiddag tegen papa zei. Oké, we gaan nu dus rijden. Even een stukje. Omdat er verderop ergens brand is. Ik pak Jonna op en begin het stuk richting de parkeerplaats te lopen. Ik twijfel nog even over mijn tas met mijn boeken, tarotkaarten en mijn journal, maar die blijft uiteindelijk in de tent achter.

Bovenaan de heuvel zie ik gigantische wolken. Het is direct naast de camping. Het is niet even verderop en we hebben helemaal geen tijd om nog spullen in te pakken. De wind staat gelukkig de goede kant op, maar die kan elk moment draaien. Ik begin te rennen naar onze bus. We moeten weg. NU!

We springen de bus in en rijden meteen weg, het hobbelige pad van de camping af. Bovenaan weten we het even niet meer. Moeten we links, waar we de weg niet kennen? Of rechts, richting de brand? In paniek rijden we naar rechts. Meteen voel ik dat dit geen goede keus is. Ik zie de wolken dichterbij komen en besef dat we zo veel geluk hebben dat de wind de andere kant op staat.

Overal staan auto’s en mensen langs de kant. Iedereen rijdt gigantisch langzaam. Hoe kan dat nou? Rij door! Hebben ze dan niet door wat er kan gebeuren? Ik zie de vlammen en de wolken langs de kant van de weg en ben zo dankbaar als de weg eindelijk afbuigt. Als we eindelijk wegrijden van de brand. Tegelijkertijd voel ik me zo verdrietig om alles wat we hebben achtergelaten.

We rijden door de stad Oliveira waar het normale leven doorgaat. We nemen de weg naar beneden, het dal in. Ondertussen bel ik tante Var op, want zij zou samen met iedereen naar de camping komen om pizza te eten. Ik kom voor mijn gevoel niet goed uit mijn woorden, maar blijkbaar praat ik heel erg rustig. “Er is brand. We zijn onderweg naar Karin. Kom daar met z’n allen naartoe.”

De klap komt pas als we beneden met elkaar wat drinken. Het besef dat het ook zo anders had kunnen lopen. De foute keuze die we maakten, maar vooral de goede keuze om direct de camping te verlaten. Jij, lieve Jayme, ons engeltje. Jij, die ons beschermt en voor de zoveelste keer zorgt dat we het redden.

En tegelijkertijd de leegte. Want wat valt er te redden zonder jou?