10 jul Drie weken

Drie weken geleden is het, dat mijn lieve baby Gaja werd geboren. En ook drie weken geleden is het, dat we van hem afscheid moesten nemen. Tussen de eerste kennismaking en de laatste ademhaling zaten nog geen twaalf uur.

Wat hadden we nu gedaan? Met een kleine baby van net drie weken oud. Waren we al naar de camping gegaan? Of hadden we pas net het eerste kraambezoek gehad, net als bij Jonna een paar jaar geleden.

Hadden we buiten rondjes gelopen met de kinderwagen die we ooit voor Jayme kochten. Langs het Julialaantje en de kinderboerderij. Zoals we eerst al die tijd met Jayme liepen. En later met Jayme én Jonna.

Had ik de nieuwe draagzak al uitgeprobeerd? Zou Gaja er al ingepast hebben? En zouden we al de kleertjes in een grotere maat gepakt hebben? Al die wollige zachte pakjes, broekjes en truitjes?

Zou ik toch borstvoeding gegeven hebben? Ook al leek dat me juist deze keer zo moeilijk. Omdat ik nog zo veel verdriet om Jayme had. En ik niet wist of ik dit kon geven? Was het me gelukt?

We zullen het niet weten. Gaja is geen drie weken oud. In plaats van mijn lieve baby, heb ik een glas rode wijn in mijn hand en een boek op mijn schoot. En kijk ik naar mijn peuter die twee broers mist en nog steeds alleen is.

Drie weken. Drie weken. Ik weet niet of het al drie weken is, of dat het er pas drie zijn. Gaja voelt als een leven geleden en tegelijkertijd zo dichtbij. Mijn leven staat stil terwijl alles ineens zo normaal doorgaat. Het zijn drie weken.