12 dec En dan weet je het

Je weet dat het zo is, ook al had je het anders gewild. Je weet dat de dingen lopen zoals ze horen te lopen, ook al voelt je hart dagelijks het gemis. Of is het niet het hart dat mist, maar het hoofd? Want juist het hart weet diep van binnen dat het goed is zoals het is. Het hart weet.

Met wereldlichtjesdag achter de rug, dacht ik dat ik me verdrietig zou voelen. Vorig jaar nog staken wij de kaarsjes aan voor hen die daar waren, en nu ineens was Jayme daar ook. Samen met al die andere sterrenkindjes die niet meer bij ons op aarde zijn. Die terug naar Thuis zijn.

Want er is één ding dat ik weet diep van binnen. En dat weten doe ik met mijn hart, niet met mijn hoofd. Omdat mijn hoofd altijd uit zal gaan van de aardse verlangens, terwijl mijn hart de diepere lagen van het leven écht begrijpt. Dit hier is ons thuis, dit leven is ons leven. Maar het is niet het einde.

Toen Jayme in mijn armen lag en zijn laatste adem uit blies, gebeurde er iets magisch. Het is moeilijk in woorden te omschrijven en hoewel ik het toen niet zag, herinner ik me het nu glashelder en zie ik het precies voor me. Er gebeurde precies dat wat wij van binnen allang wisten, maar hier vergeten zijn.

Een bol van energie schoot omhoog, terwijl alle kleuren van de regenboog samen kwamen in het felste witte licht wat er maar bestaat. In mijn armen lag het omhulsel van wat ooit mijn kind was. Zijn stem klonk luid en duidelijk. “Thuisgekomen” is wat hij tegen ons zei. We hoorden het allebei.

Met een glimlach op mijn gezicht besefte ik dat het droevigste moment van mijn leven net had plaatsgevonden. Jayme was er niet meer. Niet meer fysiek bij ons op aarde. En meteen voelde ik de aardse pijn van hem hier bij ons missen. Maar het was een pijn die niet vanuit mijn hart kwam.

Het was een fysieke pijn, aangestuurd door mijn hoofd die het einde niet wilde accepteren. Een pijn die ik niet wilde voelen, maar tegelijkertijd omarmde. Want hoe kon ik hier doorgaan terwijl hij niet meer bij me was? Hoe kon ik hier nog op aarde zijn terwijl ik wist dat hij Thuis was?

En dan ineens weet je het. Dan her-inner je het. Vanuit je hart voel je ineens het diepere weten. Terwijl je hoofd nog steeds een ‘waarom’ zoekt, is je hart meer bezig met een ‘hoe’. Want dat er een reden is, dat is zeker. We zijn hier allemaal met een bepaalde taak, en we gaan ook allemaal weg als die taak vervuld is.

Drie jaar, drie weken en drie dagen. Hoe kan je dat nou accepteren? Zo jong. Zo oneerlijk. Zo wijs. Zo vol liefde. Zo veel gebracht in die korte tijd dat hij bij ons was. Misschien wel meer dan de meeste mensen in tachtig jaar kunnen. Of eigenlijk weet ik wel zeker dat het meer is dan de meesten in hun hele leven doen.

En als je in drie jaar zo veel licht en liefde kunt brengen en ontvangen, mag je dan niet ook gewoon klaar zijn? Mag jouw taak dan niet vervuld zijn? Mag je dan niet terug naar Thuis om verlost te zijn van de aardse dualiteit? Ik denk van wel. En Jayme ook. Want hij wist het. Hij wist het allang.