24 jul En nu verder? – deel 7

We rijden onze straat uit. De wijk uit. De stad uit. De snelweg op. We rijden in een mega lange stoet van auto’s. Wij vooraan en daarachter al onze familie. Ik zit eigenlijk op jouw plek, voorin naast papa. Jij ligt nu op de achterbank, daar waar ik altijd zat. De plekken zijn gewisseld. Gek.

We rijden over de snelweg naar Rotterdam en dan daar voorbij. Ineens stokt mijn adem.  We zijn op de plek waar we langs de kant van de snelweg stil stonden. Omdat jij het moeilijk had en we je moesten helpen. Toen voelde ik al dat het zo plotseling over kon zijn. Ook al was dat het toen niet.

We waren toen onderweg naar de Biesbosch. ‘Bies-bosch’ zei je. We moesten daar zo om lachen. En nu gaan we naar de Biesboschzaal om afscheid van je te nemen. Dat verzin je toch niet? Het is prachtig en vreselijk verdrietig tegelijk. We hadden nog zo veel plannen met je. Zo veel dromen voor je.

We komen aan bij het uitvaartcentrum in Dordrecht. Het is zo ontzettend warm. Jij zou het zo zwaar gevonden hebben. De warmte was helemaal niets voor jou. In de zomer zaten we altijd binnen met alle gordijnen dicht en de ventilator aan. Ik ben blij dat je dit niet hoeft mee te maken. En ik ben zo verdrietig dat ik dat denk.

We tillen het witte mandje de familiekamer in. Daar krijgen we koffie en thee. Ik kijk om me heen. Ik kan dit niet. Hoe moet ik dit nou doen? Hoe moet ik nou echt afscheid van je nemen? Mijn lieve, lieve Jayme. Mijn zonlicht in de duisternis. Mijn hartje. Mijn kracht. Mijn allerliefste. Mijn alles.

Ik vraag een glas rode wijn. Ondertussen krijg ik de uitleg over hoe de microfoon werkt. Ik hoor het allemaal wel, maar ik neem het niet op. Wat maakt het uit? Al zou straks alles mis gaan, dan is er nog niets meer aan de hand dan dat er al is. Mijn leven is kapot. Mijn kind is kwijt. Jij. Jij bent kwijt. Ik ben jou kwijt.

We zetten bloemen en foto’s klaar. We leggen alle spulletjes neer die we voor jou gekocht hebben. De stoel staat goed. De boeken  liggen goed. We bespreken alles met de cameraman en de fotograaf. Dan is iedereen klaar. Alles is klaar. Het is tijd om echt afscheid van je te nemen.

De muziek gaat aan. Veel te zacht, denk ik terwijl we met jou de zaal binnen lopen. Alles gaat op de automatische piloot. Stap voor stap. Achter jou aan. Achter papa aan die jou draagt samen met opa en twee van je ooms. Ze zetten jou voorzichtig neer en gaan zitten. Nu ben ik aan de beurt.

Ik kan dit niet. Ik kan dit niet, lieve Jayme. Ik kan toch geen afscheid van jou nemen?

En toch doe ik het. Voor jou. Jij leerde mij om zo sterk te zijn als een leeuw.

Mijn lieve, lieve Jayme. Mijn hartje. Mijn zonnestraaltje. Mijn alles.

Ik mis je.