27 jul En nu verder? – deel 8

Het is vrijdag 24 juni 2022. Ik word wakker met een kater, letterlijk en figuurlijk. In een wereld zonder jou. Een wereld waarin ik zelfs niet meer naar een rouwcentrum kan gaan om jouw lichaam te bezoeken. Om je hand vast te pakken. Je een laatste kus te geven. Er is niks meer. Niks, nakkes, nada. Ik sta er alleen voor.

Tenminste, niet echt alleen natuurlijk. Want jouw papa en broertje Jonna zijn samen met mij. Vandaag gaan we met z’n drieën naar dierenpark Amersfoort. Om bezig te blijven. Niet te hoeven denken aan. Niet te hoeven voelen. We gaan gewoon door. Vandaag wel. Even geen momentje om te beseffen hoe ruk het leven zonder jou is.

Maar al snel besef ik dat ik mezelf voor de gek houd. Want hoe kan ik ergens zijn met het besef dat jij daar nooit zal zijn? Hoe kan ik in een dierentuin rondlopen zonder jou elk moment om me heen te voelen? Om te denken wat jij ervan zou vinden? Wat je zou zeggen? Hoe kan ik hier nou zijn zonder jou? Wat doe ik hier eigenlijk?

Met tranen in mijn ogen loop ik door het dierenpark. En dan krijg ik ineens het besef. Die vrijdag dat jij naar de dierentuin wilde en we niet gingen. Die zaterdag dat we wél wilden gaan, maar jij naar Amersfoort wilde. Dat kon niet. We gingen naar Rotterdam. En uiteindelijk gingen we helemaal niet. Het ging niet. Het was te veel voor je. De tranen stromen over mijn wangen terwijl we door het dinobos lopen.

De volgende dag zijn we bij opa en oma in Spijkenisse. We houden onszelf bezig maar eigenlijk voelen we ons allemaal gewoon verschrikkelijk. In de speelgoedwinkel kopen we plastic schleich dieren, waar jij zo ontzettend van hield. Het voelt goed en het doet zo veel pijn. We missen je zo. Wat moeten we nou zonder jou, lieve Jayme?

Het is zondag 26 juni en we zitten in de auto. Tante Var, papa, Jonna en ik. We gaan naar Den Helder. Gewoon, omdat het het verste punt in Noord Holland is. Daarna rijden we door totdat we het autorijden zo ontzettend zat zijn dat we niets liever willen dan naar huis gaan. We weten het ook niet meer. We kunnen niet thuis zijn, maar we kunnen ook niet alleen maar weg gaan.

De volgende dag rijden papa, Jonna en ik naar Deventer. Het is de stad waar we ooit met jou waren. Toen gingen we tosti’s eten en hadden we de grootste lol. Je was nog niet ziek en we hadden nog geen zorgen. Nu zit ik in dezelfde tosti zaak met tranen in mijn ogen. Ik kan dit niet. Ik kan dit normale leven niet aan. Dit leven zonder jou. Dit leven van boeken kopen terwijl jij ze nooit zult lezen.

Na dagen van vluchten is het op dinsdag dan eindelijk zo ver. We kunnen jouw as ophalen in Dordrecht. Ik zeg tegen papa dat ik klaar ben met onderweg zijn. Ik wil je ophalen en mee naar huis nemen. En dat doen we. We halen je op. We nemen je mee. We wandelen nog over het uitvaartcentrum. De prachtige tuinen waar je bloemen kunt plukken. Eigenlijk is het hier heel mooi.

In de auto luisteren we naar de muziek van de uitvaart. Het is oké. Het is verschrikkelijk maar het is oké. We moeten hier doorheen. We moeten voelen. Jouw leegte is precies wat we nodig hebben. Jouw missen. Shit, wat mis ik je. Lieve, lieve Jayme.