23 okt Het Besef
Zeven oud maanden was je, toen we hoorden dat je zo ziek was. Ik had je in mijn armen en hield je stevig vast. Mijn tranen liepen over mijn wangen en vielen op jouw hoofd. Jij liet het allemaal over je heen komen.
Zeven maanden oud was je, toen we in het ziekenhuis hoorden dat je een sonde kreeg. Je mocht ineens niet meer bij mij drinken. Je was zo verdrietig en moest zo huilen. Ik huilde die nacht met je mee.
Zeven maanden oud was je, toen je de eerste prik in je rug kreeg. Met een klein wit schortje aan brachten we je naar het kamertje. Met rood betraande ogen haalden we je weer op.
Zeven maanden oud was je, onze kleine baby. Wat moest je al veel meemaken. Wat ben je dapper en sterk geweest. Wat had je al een kracht van binnen. Onze kleine baby die al zo veel wijzer was.
Het besef komt pas vandaag. Het besef komt vandaag pas echt. Nu we net vandaag een sonde bij je moesten plaatsen. We zonder kap naar buiten gingen en ik me stiekem toch een beetje zorgen maakte.
Het besef komt pas vandaag. Het besef komt vandaag pas echt. Nu je broertje zeven maanden is en hij het rompertje aanheeft wat jij toen droeg. We samen luisteren naar de muziekbal die je in het ziekenhuis had.
Zeven maanden oud was je, bijna twee jaar geleden. Zo klein maar al zo groot. Het besef komt vandaag pas echt.
Natasja
Geplaatst op 18:21h, 23 oktoberWat mooi en ontroerend geschreven. Dat besef dat “oppopt” op momentjes zoals je beschreef in je blog. Het mooie zien maar ook de struggles. Die kracht heb je ook zelf. Je moet ook wel. Net als lieve kleine “grote” Jayme.
Maritte
Geplaatst op 06:25h, 25 oktoberMijn moederhart voelt zo met je mee, tranen in m’n ogen. Onvoorstelbaar hoeveel jullie hebben meegemaakt. Hopelijk gaat het nog heel lang goed met jullie allemaal en kunnen jullie samen genieten van alle mooie herfst-, Sinterklaas-, kerstmomenten die voor ons liggen. Veel liefs