07 jun Het Jaar

december 4, 2020

Het is 5 december 2019 en terwijl iedereen zich klaarmaakt om het sinterklaasfeest te vieren zijn wij alles behalve in een feeststemming. Wij lopen namelijk voor het eerst sinds Jayme’s geboorte een ziekenhuis in. We hebben een afspraak met de kinderarts omdat er ‘iets’ is met ons lieve, vrolijke, alerte baby’tje.

Met een zwaar gevoel lopen we een uur later het ziekenhuis weer uit. We weten nog niets, maar we hebben gehoord dat het niet goed is. De artsen maken zich ernstige zorgen en wij daardoor ook. Huilend lopen we richting de tram terug naar huis. We hebben zo veel vragen en zo weinig antwoorden. Het enige dat we zeker weten is dat er niets meer zeker is en ons leven voor altijd anders zal zijn.

Had ik maar tegen de mij van toen kunnen zeggen wat er zou gebeuren. Had ik toen maar kunnen zeggen dat ons leven volledig in elkaar zou storten, dat we het meest verschrikkelijke nieuws zouden krijgen die een ouder kan krijgen. Dat we dieper zouden vallen dan we ooit zouden vallen. Dat we ontzettend veel verdriet, pijn en angst zouden voelen.

Had ik maar tegen de mij van toen kunnen zeggen dat die verschrikkelijke diagnose ertoe zou leiden dat we intens zouden genieten van het leven. Dat we sterker zouden zijn dan ooit te voren en dat het beste van onszelf naar boven zou komen. Dat ondanks alle onzekerheid wij voelden dat het goed zou komen en we daardoor positief zouden blijven.

Een jaar later lopen we weer met zijn drieën het ziekenhuis in. De plek waar het allemaal begon. Ondertussen voelt dit ziekenhuis bijna als thuis en kunnen we stellen dat het het fijnste ziekenhuis is dat we het afgelopen jaar hebben bezocht. We hebben de eerste afspraak met de kinderarts sinds onze terugkomt uit Hongarije. We hebben er zin in.

Samen met de kinderartsen hebben we het over Jayme en hoe goed het met hem gaat. Wat er allemaal is gebeurd sinds onze eerste ontmoeting een jaar geleden. Hoe veel hoop er nu is voor de toekomst en dat er überhaupt een toekomst is. Hoe bijzonder het is dat we elkaar precies een jaar later weer zien.

We hebben met de arts in opleiding over hoe het voor haar was om zo een heftige diagnose te moeten stellen. En ook horen we dat de artsen van Jayme’s verhaal hebben geleerd. Dat Jayme sterker bleek dan iedereen had gedacht en dat hij iedereen heeft verbaasd. Dat ook artsen het soms fout kunnen hebben.

Het is 5 december 2020 en iedereen maakt zich klaar om het sinterklaasfeest te vieren. Ik kijk naar Jayme, neem hem rechtop op schoot en we zingen samen een liedje. Hij kijkt met glunderende ogen naar de kerstboom. Wij vieren vandaag geen Sinterklaas. Misschien doen we dat volgend jaar, of het jaar daarna. We hebben nog tijd. We hebben elkaar.