21 jun Het Lied

De wereld draait door, maar alles is anders dan voorheen. Niets voelt meer als hiervoor, de angst valt als een deken om me heen.

Het lied begint en mijn adem stokt in mijn keel. Ik ben terug in onze kamer in het Ronald McDonald Huis in Rotterdam. Alleen want papa is bij jou. Ik zit op ons bed en de tranen stromen over mijn wangen. Ik kan niet meer stoppen.

Als alle zekerheid verdwenen is en er ineens geen houvast is. Kijk ik naar jou.

Je foto staat op de kast naast ons bed. De foto die we maakten toen we in het bos waren. Toen alles nog normaal was. Toen je nog gewoon bij ons was. Toen we nog samen waren. Samen in het bos.

Ogen die gevuld zijn met hoop en levenslust. Ik wil er zo graag in geloven.

Je wilt zo graag. Je bent zo krachtig. Jij leert mij om mijn kracht te tonen. Samen kunnen we de wereld aan. Jij bent mijn wereld. Ik wens jou de hele wereld. Ik zou je mijn leven geven als ik dat zou kunnen.

Maak ik een grote zee van tijd, die ons van de angst dat dit ooit stopt bevrijd. Zwemmen we samen, want ik kan niet zonder jou.

De kamer is één grote waas van tranen. Mijn gezicht is nat. Mijn handen zijn nat. Ik heb nog nooit zo veel gehuild. Ik ben zo bang. Zo bang om je kwijt te raken. Ik kan niet zonder jou. Je bent een deel van mij.

Je bent mijn zonlicht in de duisternis, mijn hoop als die vervlogen is. Als ik maar houden kan van jou.

Alles wat de artsen tegen ons gezegd hebben. Vanaf het moment van de diagnose tot aan vandaag. Alles wat ze zeggen gaat langs me heen. Als ik maar van je kan houden. Ik zal je nooit opgeven. Nooit.