26 jun Het Verhaal – deel 1

Maandagochtend 19 juni 2023. Het is al half zeven en ik vind heerlijk dat ik ein-de-lijk een keer wat langer heb kunnen slapen. Naast me liggen Jeffrey en Jonna ook nog in dromenland en ik besluit om heel stil uit bed te kruipen en naar beneden te gaan. Zodra ik rechtop zit, loopt er iets langs mijn benen naar beneden. Zou het nu beginnen? Komt baby Gaja er aan?

Ik kijk en zie helderrood bloed. Meteen gaat ons actie-brein in werking, iets dat we in de jaren met Jayme hebben geleerd. Handelen. En dus roep ik dat Jeffrey Ellen moet bellen en ondertussen handdoeken moet pakken. Onze verloskundige komt er meteen aan. Het bloeden lijkt niet echt aan te houden, het was meer een golfje. Maar wel echt bloed en geen vruchtwater.

Terwijl Ellen onderweg is, helpt Jeffrey mij de douche in. Ik wil mijn benen afspoelen zodat ik zie wat er nog aan nieuw bloed is. Het lijkt echt mee te vallen. Jeffrey pakt schone kleren voor me en kraamverband. Ik sta mezelf ondertussen af te drogen op een kraammatje dat gelukkig helemaal wit blijft. Wat een opluchting, ook dat ik baby Gaja nog gewoon voel bewegen.

Nog geen kwartier nadat we Ellen belden, staat ze in onze badkamer. Toch maar even op het bed gaan liggen. Jonna ligt nog steeds te slapen, maar wordt wakker van de reuring. Hij ziet het bloed en hij ziet mij en zegt “Beetje gek.” Ik moet er gewoon om lachen, ondanks de hele situatie. Ik voel me ook gewoon rustig en vol vertrouwen.

Onze verloskundige hoort een stabiele hartslag van baby Gaja en wil even kijken of ik al ontsluiting heb. Dit blijkt een paar centimeter te zijn, maar ik heb geen weeën. Ze stuurt ons door naar het ziekenhuis om even aan de CTG te gaan en te controleren of baby Gaja het nog naar zijn zin heeft in mijn buik. Zelf vind ik dit ook wel een prettig idee.

We lopen naar beneden en ik zeg Ellen, mijn moeder en Jonna gedag. “Tot zo lieverd, we zijn zo weer terug.” Op dat moment denken we allemaal dat we binnen een paar uur weer thuis zullen zijn. En hoe zou het ook anders kunnen?

Om half acht lig in aan de CTG in het ziekenhuis. Gek dat het pas een uur geleden is dat ik thuis wakker werd en de dag begon met al deze heisa. Gelukkig lijkt alles mee te vallen. Baby Gaja heeft een stabiele hartslag, al is het iets lager dan gewenst. Maar heel eerlijk weet niemand of dit komt doordat ik op mijn rug lig of dat dit ‘gewoon’ zijn hartslag is. We moeten het half uur even afwachten.

Ondertussen wordt het bloed onderzocht en dit blijkt gelukkig mijn bloed te zijn en niet van baby Gaja. Ze willen voor de zekerheid nog wat inwendige onderzoeken doen, maar zoals het er nu uitziet kunnen we daarna naar huis toe. Tijdens de echo is niets bijzonders te zien en het inwendig onderzoek vertelt dat ik iets meer ontsluiting heb dan vanmorgen.

Terug in de kamer lig ik weer aan de CTG. Baby Gaja’s hartslag lijkt nu weer wat hoger dan vanmorgen en als ik op mijn zij lig, is het verschil ook duidelijk te merken. Wel geeft de arts aan dat dit ook kan betekenen dat baby Gaja aan het compenseren is, maar de CTG laat niet zien dat hij het moeilijk heeft.

Dan voel ik ineens weer een golf tussen mijn benen en we drukken op de rode knop. Weer bloed. En nu duidelijk ook een dipje op de CTG. Geen heftige dip en baby Gaja is meteen weer stabiel, maar wel een dipje. De arts geeft aan dat ze een keizersnede gaan doen, maar dat het geen code rood is. Ze willen baby Gaja alleen geen gewone bevalling door laten maken.

Ik ben het hier helemaal mee eens en ben vol vertrouwen. We krijgen baby Gaja straks gewoon te zien! Hoe bijzonder is dat. We willen eerst iedereen op de hoogte brengen, maar de artsen geven aan dat we dat beter na de keizersnede kunnen doen. Anders zal iedereen zich alleen maar zorgen gaan maken straks omdat het toch een beetje onverwacht is.

Ik lig nog steeds aan de CTG en alles is stabiel. Het bloeden is weer gestopt en meer dan een klein golfje was het niet. De OK wordt geboekt en ik krijg een infuus. Omdat alles goed gaat met baby Gaja, kan ik gewoon een ruggenprik krijgen en de geboorte dus bewust meemaken. Hoe bijzonder is dat! Hoewel het allemaal een beetje onverwacht en best spannend is, kijk ik er stiekem enorm naar uit.

Nog even en dan hebben we baby Gaja in onze armen…