26 jun Het Verhaal – deel 2

We hebben net te horen gekregen dat ze baby Gaja met een keizersnede gaan halen. Jeffrey vind het toch allemaal best spannend en gaat nog even snel naar het toilet toe. Juist op dat moment komt de verpleegkundige mij halen omdat de OK klaar is. Ik vraag lachend of ze dan wel eerst even langs de wc’s wil lopen zodat Jeffrey ook weet waar hij naar toe moet.

Ik word op mijn bed de afdeling afgereden en meteen door richting de OK’s. Daar liggen in de ontvangstkamer allemaal mensen te wachten tot ze aan de beurt zijn. Ik krijg een operatieshort aan en Jeffrey een compleet blauw pak. Hij wordt begeleid door de verpleegkundige die al de hele ochtend bij ons is. Ik maak nog even kennis met de anesthesiemedewerker en word dan meteen doorgereden de OK op.

De deuren gaan open en ik weet niet wat me overkomt. Het is, hoe cliché ook, precies zoals in de series die ik vroeger altijd keek. Iedereen staat klaar om zijn of haar rol te vervullen en alles gaat zo ontzettend snel en soepel. Ik snap wel dat ze het ‘het theater’ noemen, met die felle lampen die boven ons hangen en het gevoel alsof je echt een podium op komt.

Ik word op de tafel over gelegd en moet dan rechtop gaan zitten. Ze gaan de ruggenprik zetten dus ik buig voorover. Op dat moment wordt het me heel eventjes te veel. Ik voel me ineens zo verbonden met Jayme die zo vaak een ruggenprik heeft moeten ondergaan. De tranen lopen over mijn wangen terwijl ik glimlach en zeg dat ik oké ben. Het is allemaal goed.

Ik ga liggen en er wordt een doek over me heen gelegd dat als een soort scherm voor me komt te hangen. Mijn armen liggen dwars van mijn lichaam af en ik heb geen gevoel meer in mijn onderlijf. Jeffrey staat gelukkig bij me en we krijgen de uitleg dat ze zijn begonnen. Er wordt hard geduwd en getrokken en het is niet een prettige ervaring, maar niet te vergelijken met een bevalling van twaalf uur.

Voor we het weten horen we de woorden: “Hier is hij dan.” Ik kijk naar het kleine wondertje dat ze uit mijn buik halen maar meteen weer meenemen. Wat is dit bizar. Een kwartier geleden was ik nog op de afdeling en nu ineens heb ik geen baby meer in mijn buik. Eigenlijk is het niet te bevatten.

Ik krijg niet helemaal mee wat er allemaal gebeurt, maar Jeffrey is mee met baby Gaja. Ze zijn met hem bezig. Ondertussen is er constant iemand bij me die mij informeert, maar ik voel me totaal niet goed worden. Het gesjor aan mijn buik maakt me zo misselijk en duizelig. Terwijl ik te horen krijg dat er een hartslag is, voel ik dat ik zelf helemaal wegdraai. Wat voel ik me slecht.

Op dat moment wordt er besloten dat ik volledig onder moet. Ze kunnen me nu niet dichtmaken omdat ze geen druk op mijn buik kunnen geven. Ik vind het allemaal best, ik heb me nog nooit zo slecht gevoeld. Zelfs het kapje met zuurstof dat voor me wordt gehouden, trek ik totaal niet. Ik raak ervan in paniek en krijg het benauwd. Via het infuus wordt ik onder volledige narcose gebracht.

Het laatste wat ik denk is ‘laat mij maar gaan’. En dan val ik in een diepe slaap.