Het Verhaal – deel 2

We hebben net te horen gekregen dat ze baby Gaja met een keizersnede gaan halen. Jeffrey vind het toch allemaal best spannend en gaat nog even snel naar het toilet toe. Juist op dat moment komt de verpleegkundige mij halen omdat de OK klaar is. Ik vraag lachend of ze dan wel eerst even langs de wc’s wil lopen zodat Jeffrey ook weet waar hij naar toe moet.

Ik word op mijn bed de afdeling afgereden en meteen door richting de OK’s. Daar liggen in de ontvangstkamer allemaal mensen te wachten tot ze aan de beurt zijn. Ik krijg een operatieshort aan en Jeffrey een compleet blauw pak. Hij wordt begeleid door de verpleegkundige die al de hele ochtend bij ons is. Ik maak nog even kennis met de anesthesiemedewerker en word dan meteen doorgereden de OK op.

De deuren gaan open en ik weet niet wat me overkomt. Het is, hoe cliché ook, precies zoals in de series die ik vroeger altijd keek. Iedereen staat klaar om zijn of haar rol te vervullen en alles gaat zo ontzettend snel en soepel. Ik snap wel dat ze het ‘het theater’ noemen, met die felle lampen die boven ons hangen en het gevoel alsof je echt een podium op komt.

Ik word op de tafel over gelegd en moet dan rechtop gaan zitten. Ze gaan de ruggenprik zetten dus ik buig voorover. Op dat moment wordt het me heel eventjes te veel. Ik voel me ineens zo verbonden met Jayme die zo vaak een ruggenprik heeft moeten ondergaan. De tranen lopen over mijn wangen terwijl ik glimlach en zeg dat ik oké ben. Het is allemaal goed.

Ik ga liggen en er wordt een doek over me heen gelegd dat als een soort scherm voor me komt te hangen. Mijn armen liggen dwars van mijn lichaam af en ik heb geen gevoel meer in mijn onderlijf. Jeffrey staat gelukkig bij me en we krijgen de uitleg dat ze zijn begonnen. Er wordt hard geduwd en getrokken en het is niet een prettige ervaring, maar niet te vergelijken met een bevalling van twaalf uur.

Voor we het weten horen we de woorden: “Hier is hij dan.” Ik kijk naar het kleine wondertje dat ze uit mijn buik halen maar meteen weer meenemen. Wat is dit bizar. Een kwartier geleden was ik nog op de afdeling en nu ineens heb ik geen baby meer in mijn buik. Eigenlijk is het niet te bevatten.

Ik krijg niet helemaal mee wat er allemaal gebeurt, maar Jeffrey is mee met baby Gaja. Ze zijn met hem bezig. Ondertussen is er constant iemand bij me die mij informeert, maar ik voel me totaal niet goed worden. Het gesjor aan mijn buik maakt me zo misselijk en duizelig. Terwijl ik te horen krijg dat er een hartslag is, voel ik dat ik zelf helemaal wegdraai. Wat voel ik me slecht.

Op dat moment wordt er besloten dat ik volledig onder moet. Ze kunnen me nu niet dichtmaken omdat ze geen druk op mijn buik kunnen geven. Ik vind het allemaal best, ik heb me nog nooit zo slecht gevoeld. Zelfs het kapje met zuurstof dat voor me wordt gehouden, trek ik totaal niet. Ik raak ervan in paniek en krijg het benauwd. Via het infuus wordt ik onder volledige narcose gebracht.

Het laatste wat ik denk is ‘laat mij maar gaan’. En dan val ik in een diepe slaap.

Tags:
,
22 Reactie's
  • Tante Elselien
    Geplaatst op 14:19h, 26 juni

    Ach Ar 🥲

  • Wil le Clercq
    Geplaatst op 14:22h, 26 juni

    Ach lieverd … Wat krijg jij (te) veel op je bord… 💕

  • Diana
    Geplaatst op 14:29h, 26 juni

    😢

  • Hannie Boer
    Geplaatst op 14:40h, 26 juni

    Wat erg toch..

  • Josje
    Geplaatst op 14:44h, 26 juni

    Lieve lieve vrouw, ik vond dat jullie genoeg meegemaakt hadden. En dat vind ik nog steeds.
    Ik weet dat waarom-vragen geen zin hebben, maar toch vraag ik me af waarom jullie dit mee moeten maken. Waarom Gaja maar zo kort op het aardse mocht blijven.
    Heel veel kracht voor jullie allemaal en in het bijzonder voor jullie kleine mannetje. 💙🙏🕯

  • Sandra Lunenburg
    Geplaatst op 15:17h, 26 juni

    😢

  • Leonie van der Meer
    Geplaatst op 15:26h, 26 juni

    En ook deze weer met tranen in mijn ogen gelezen. Lieve, ongelofelijk sterke vrouw, wat leef ik met je mee en wat schrijf je weer emotioneel mooi ♥️

  • Saskia
    Geplaatst op 15:27h, 26 juni

    Pfff… dit komt zo binnen 😢

  • Karin
    Geplaatst op 15:35h, 26 juni

    Lieve Arwen,
    Wat heftig dit…….💞
    Ik buig diep voor jou , zoveel respect voor jou.

  • Masja
    Geplaatst op 15:38h, 26 juni

    Lieve Arwen, wat knap hoe je nu al de woorden kan vinden om te vertellen wat jullie overkomen is. Wat knap dat je nu al alles opnieuw durft te beleven. Heel veel bewondering en respect voor jou ❤️

  • Sylvana
    Geplaatst op 15:58h, 26 juni

    Och lieve vrouw 💔

  • Desirée V
    Geplaatst op 16:16h, 26 juni

    Moeder, in jouw geval de meest overtreffende trap van moedig! En vader, wat een held! Alle liefs voor jullie!

  • Ingrid
    Geplaatst op 16:25h, 26 juni

    Ik moet echt de hele tijd aan jullie denken. Het is zo vreselijk

  • claudia smeets
    Geplaatst op 16:35h, 26 juni

    Respect alleen maar respect…..wat vreselijk gewoon …..liefs❤

  • Marjolein
    Geplaatst op 18:43h, 26 juni

    Wat heftig zeg! Alsof het allemaal al niet erg genoeg was❤️❤️

  • Erica Smits
    Geplaatst op 18:54h, 26 juni

    Oh, oh, ik vind het zo heftig!

  • Sabine dingler
    Geplaatst op 18:57h, 26 juni

    Zo ontzettend heftig.
    Ik leef met jullie gezin mee.
    Alle liefde en kracht voor jullie❤️

  • Marielle
    Geplaatst op 19:25h, 26 juni

    Kwam zomaar op je profiel en wilde hier toch even laten weten dat ondanks ik jullie helemaal niet ken, ik aan jullie denk en jullie alle liefde en kracht van de wereld stuur♥️

  • Joyce Wielders
    Geplaatst op 19:36h, 26 juni

    🥺🥺🥺

  • Josine
    Geplaatst op 20:57h, 26 juni

  • Mia Van der donk
    Geplaatst op 09:03h, 27 juni

    Vreselijk wat jullie allemaal mee moeten maken.
    Zoveel leed.

  • Mia
    Geplaatst op 11:45h, 27 juni

    😪😪 wat een nachtmerrie om dat allemaal te moeten meemaken.😭

Geef een reactie