27 jun Het Verhaal – deel 4

Vanaf het moment dat ik baby Gaja op de foto zie, ben ik verliefd op hem. Wat een mooi kindje. Wat lijkt hij op zijn broers. Wat gek dat ik hem even later voor het eerst echt kan zien, maar dat hij meteen door gaat naar Leiden. Mee met het team dat hem het beste kan helpen op dit moment.

In het uur dat volgt word ik enigzins opgefrist en aangekleed en eet ik drie beschuiten met muisjes. Ik heb nog steeds geen gevoel in mijn benen door de ruggenprik en ben dus volledig afhankelijk van anderen voor alles wat ik nodig heb. Heel bizar dat ik ook hier weer zo de verbinding met Jayme voel. Ook hij had ons zo nodig voor alles.

Om kwart over twee is dan eindelijk de ambulance er die mij naar het LUMC gaat brengen. De rit die volgt is intens en ik besef dat het de eerste keer is dat ik voor mezelf in een ambulance zit. Al die andere keren zat ik naast Jayme en hield ik zijn hand vast, terwijl we met sirenes door de straten reden.

Jeffrey rijdt ondertussen met onze auto naar Leiden toe. Het is ontzettend druk en hij komt pas tegen vijf uur op mijn kamer aan. Als we snel iets gegeten hebben, kunnen we eindelijk naar baby Gaja toe. Hij ligt op een kamer op de NICU, dat op dezelfde verdieping ligt als de kraamafdeling waar ik een kamer heb gekregen.

Ik word met bed en al naar de NICU gebracht en de kleine kamer binnen gereden. Wat ik daar zie is zo enorm intens verdrietig. Mijn kleine baby ligt aan allemaal sensoren. Zijn hoofdje in het gaas vanwege de elektroden. Zijn lichaam wordt gekoeld. In de infuus palen draaien twaalf verschillende infusen. En dan het buisje dat zorgt dat hij adem kan halen.

We hebben veel meegemaakt met Jayme, maar dit hebben we nog nooit gezien. Wat een zorgen. Wat een verdriet. Diep van binnen weet ik op dat moment genoeg. Heel mijn lichaam voelt zich verslagen. Op dat moment stuur ik een berichtje naar familie dat het niet goed gaat met Gaja. En of ze alsjeblieft een kaarsje voor hem willen branden. Ik voeg de foto bij die ik zelf als allereerste te zien kreeg. De foto waar ik meteen verliefd op werd.

Even later hebben we een heel fijn gesprek met de kinderartsen. Wat een lieve mensen zijn dat. Wat voelen we ons ook in dit tweede ziekenhuis gesteund. Vol rust vertellen ze ons dat het heel slecht gaat met Gaja. Ze leggen uit hoe het normaal gesproken in zijn werk gaat. Dat er dan na een aantal dagen een scan komt. Maar dat ze bij Gaja al hebben gezien dat er geen hersenactiviteit is.

Ik weet genoeg. Ik voel me sterk en vol vertrouwen, ondanks dat mijn hart weer in duizend stukjes ligt. Net zoals we vorig jaar wisten dat Jayme’s lichtje uit ging en dat wij sterk moesten zijn. Zo weet ik nu dat wij weer de enige juiste keuze moeten durven maken. De moeilijkste keuze die je als ouder kan maken. Maar de enige juiste voor ons.

Ik vertel de artsen dat ik in elk geval wil dat Jonna nog naar het ziekenhuis komt. Hij moet baby Gaja gezien hebben voordat we afscheid van hem nemen. Hoe moeilijk het ook is en gaat zijn voor hem. Ik kan niet het ziekenhuis uit komen zonder baby. Jonna is grote broer geworden en hij verdiend het om zijn kleine broertje te zien nu hij nog bij ons is.