27 jun Het Verhaal – deel 5

We hebben net te horen gekregen dat baby Gaja geen kans heeft op leven. En nadat we hem gezien hebben voelen we ook dat hij al niet meer bij ons is. De boodschap van Jayme blijft door mijn hoofd spoken. Alles loopt zoals het moet lopen. Alles is goed. Maar hoe kan dat als alles zo mis is?

Met tranen in mijn ogen app ik onze verloskundige Ellen de foto van Gaja door. “Hij gaat het niet redden.” is wat ik stuur. Hoe kan ons dit gebeuren? Hoe kan dit? Een kindje zo gezond. Voldragen en helemaal oké. Waar is het mis gegaan? Hoe kan dit? Op dat moment nemen we genoeg met alleen de vragen en niet de antwoorden. We moeten namelijk iets veel belangrijkers doen. We moeten afscheid nemen.

Jeffrey komt met Jonna de kamer binnenlopen. Onderweg heeft hij al verteld dat baby Gaja heel erg ziek is. Dat hij niet naar huis zal gaan, maar dat hij naar Jayme in de hemel gaat. Jonna houdt zich stevig vast aan zijn papa en ik zie zijn geschokte gezicht. Door naar zijn ogen te kijken, weet ik dat Gaja al bij Jayme is. Alleen zijn lichaampje is nog op aarde. Het geeft me de rust die ik nodig heb om het laatste stukje te kunnen doen.

Als iedereen gedag gezegd heeft is het eindelijk tijd dat ik mijn kindje in mijn armen ga houden. Eerst nog met alle slangen en sensoren om. Om echt even te voelen hoe het voelt om hem vast te houden. Zijn zachte haartjes te strelen. Zijn voetjes te voelen. Wat zijn ze zacht. Wat is hij perfect. Wat is het verschrikkelijk dat dit mensje geen kans heeft gekregen. Wat houden we veel van hem.

Dan kijken Jeffrey en ik elkaar aan en weten we dat het tijd is. We gaan het beademing buisje verwijderen en zullen baby Gaja laten gaan. We hebben het allemaal al een keer eerder gedaan. We willen het niet, maar we weten dat we het kunnen. We moeten. Voor Gaja. Wij moeten nu weer zo sterk zijn als een leeuw. Zoals onze kinderen zo sterk zijn geweest. Jayme meer dan drie jaar lang en Gaja nog geen twaalf uur.

Als alles is verwijderd van zijn gezichtje, zie ik mijn kind voor het eerst echt. Wat is hij prachtig. Zo puur. Zo mooi. Zo prachtig. Ik heb er geen woorden voor. Hoe kan hij nou geen kans hebben gekregen? Hoe kan het nou zo mis zijn gegaan? Waarom mocht hij niet bij ons blijven? Waarom moest hij ook meteen terug naar het licht gaan? Wat had ik anders kunnen doen? Hoe had ik hem kunnen beschermen? Wat? Hoe? Waarom? En nu?

Ik hou baby Gaja vast terwijl hij langzaam het leven loslaat. Het duurt veel langer dan bij Jayme. Het is anders. We vragen zelfs de arts om erbij te zijn. Samen doen we dit laatste moeilijkste stukje. En om 22:06 uur hoort de arts geen hartslag meer. “Gecondoleerd.” zegt ze. Dat was het dan. Nog geen twaalf uur geleden werd baby Gaja geboren. En nu is hij weg.