30 jun Het Verhaal – deel 7

Het is nog geen vierentwintig uur nadat ik wakker werd in mijn eigen bed met baby Gaja nog in mijn buik. Nu lig ik in een ziekenhuisbed zonder baby en zoek ik rouwkaartjes en een mandje om onze baby in te cremeren. Het voelt allemaal zo gek. Zo anders dan vorig jaar met Jayme. En toch ook zo hetzelfde. Weer een afscheid. Weer loslaten. Het enige verschil is dat ik nu alles zelf wil uitkiezen.

Die dag komt baby Gaja bij ons op de kamer. Ik ben enorm dankbaar dat ik hem nog even kan zien. Het is zo gek. Zo anders dan gisteravond. Gaja lijkt wel een wassen beeldje. Ik neem hem met nestje en al op schoot. Haal het dekentjes van hem af. Raak nog een keer zijn kleine voetjes aan. Zijn handjes. Zijn zachte haartjes. Hij is zo mooi. Ik voel me zo verdrietig.

Even later wordt Gaja weer opgehaald en naar beneden gebracht. Dan komt er nog iemand van maatschappelijk werk met ons praten. Het is een enorm fijn gesprek. Ze helpt ons met alles te regelen voor aankomende vrijdagochtend. Als we Gaja voor de laatste keer gaan ophalen. Dan hebben we namelijk de ceremonie op een heel mooi plekje in Leiden. Precies op de dag dat we vorig jaar het afscheid van Jayme hadden.

Een jaar later. Een uitvaart erbij. Je verzint het niet. En toch is het waar. Precies een jaar dat we het laatste stukje afscheid van Jayme namen, gaan we nu afscheid van Gaja nemen. Het klopt voor geen meter en toch voelt het helemaal goed. We gaan het doen. We hebben geen keus. En als het dan toch moet, dan liever op dezelfde dag als Jayme. Omdat Gaja en Jayme nu ook samen zijn. Daar waar alles mooi en licht is. Daar waar alleen maar liefde is.

Diezelfde middag mag ik nog naar huis. Veel vroeger dan normaal, maar alles gaat lichamelijk goed genoeg en ik wil gewoon thuis zijn nu. Jeffrey haalt de auto en ik word door de verpleegkundige met een rolstoel naar beneden gebracht. Ik zie de gang waar ik een dag eerder nog met de brancard doorheen werd gereden. Wat gek. Wat onwerkelijk. Ik wil niets liever dan hier weggaan en tegelijkertijd wil ik liever blijven. Alsof Gaja er dan gewoon nog is.

Onderweg naar huis komen de tranen. We rijden heel langzaam binnendoor. Van mij mag deze weg voor altijd duren. Voor altijd onderweg zijn zodat ik niet onder ogen hoef te komen wat onvermijdelijk is. Dat ik thuiskom zonder baby. Dat we weer een kindje hebben verloren. En dit keer een gezond kindje van 39 weken waar helemaal niets mee aan de hand was. En het toch niet heeft gered. Dat kan dus ook. Je kan dus ook gewoon een gezond kind verliezen. Hoe dan?

Ik wil niet leven vanuit angst, maar ik voel dat het moeilijker wordt om het vertrouwen vast te houden. Nu het onmogelijke mogelijk is geworden. Het ondenkbare ineens onze werkelijkheid is. Met een gebroken hart en een intens gevoel van verslagenheid, rijden wij verder. Op weg naar huis waar Jonna is. Onze lieve Jonna. Broertje van Jayme en grote broer van Gaja. Wat een last moet hij dragen in zijn leven. En weer komen de tranen…