Het Verhaal – deel 7

Het is nog geen vierentwintig uur nadat ik wakker werd in mijn eigen bed met baby Gaja nog in mijn buik. Nu lig ik in een ziekenhuisbed zonder baby en zoek ik rouwkaartjes en een mandje om onze baby in te cremeren. Het voelt allemaal zo gek. Zo anders dan vorig jaar met Jayme. En toch ook zo hetzelfde. Weer een afscheid. Weer loslaten. Het enige verschil is dat ik nu alles zelf wil uitkiezen.

Die dag komt baby Gaja bij ons op de kamer. Ik ben enorm dankbaar dat ik hem nog even kan zien. Het is zo gek. Zo anders dan gisteravond. Gaja lijkt wel een wassen beeldje. Ik neem hem met nestje en al op schoot. Haal het dekentjes van hem af. Raak nog een keer zijn kleine voetjes aan. Zijn handjes. Zijn zachte haartjes. Hij is zo mooi. Ik voel me zo verdrietig.

Even later wordt Gaja weer opgehaald en naar beneden gebracht. Dan komt er nog iemand van maatschappelijk werk met ons praten. Het is een enorm fijn gesprek. Ze helpt ons met alles te regelen voor aankomende vrijdagochtend. Als we Gaja voor de laatste keer gaan ophalen. Dan hebben we namelijk de ceremonie op een heel mooi plekje in Leiden. Precies op de dag dat we vorig jaar het afscheid van Jayme hadden.

Een jaar later. Een uitvaart erbij. Je verzint het niet. En toch is het waar. Precies een jaar dat we het laatste stukje afscheid van Jayme namen, gaan we nu afscheid van Gaja nemen. Het klopt voor geen meter en toch voelt het helemaal goed. We gaan het doen. We hebben geen keus. En als het dan toch moet, dan liever op dezelfde dag als Jayme. Omdat Gaja en Jayme nu ook samen zijn. Daar waar alles mooi en licht is. Daar waar alleen maar liefde is.

Diezelfde middag mag ik nog naar huis. Veel vroeger dan normaal, maar alles gaat lichamelijk goed genoeg en ik wil gewoon thuis zijn nu. Jeffrey haalt de auto en ik word door de verpleegkundige met een rolstoel naar beneden gebracht. Ik zie de gang waar ik een dag eerder nog met de brancard doorheen werd gereden. Wat gek. Wat onwerkelijk. Ik wil niets liever dan hier weggaan en tegelijkertijd wil ik liever blijven. Alsof Gaja er dan gewoon nog is.

Onderweg naar huis komen de tranen. We rijden heel langzaam binnendoor. Van mij mag deze weg voor altijd duren. Voor altijd onderweg zijn zodat ik niet onder ogen hoef te komen wat onvermijdelijk is. Dat ik thuiskom zonder baby. Dat we weer een kindje hebben verloren. En dit keer een gezond kindje van 39 weken waar helemaal niets mee aan de hand was. En het toch niet heeft gered. Dat kan dus ook. Je kan dus ook gewoon een gezond kind verliezen. Hoe dan?

Ik wil niet leven vanuit angst, maar ik voel dat het moeilijker wordt om het vertrouwen vast te houden. Nu het onmogelijke mogelijk is geworden. Het ondenkbare ineens onze werkelijkheid is. Met een gebroken hart en een intens gevoel van verslagenheid, rijden wij verder. Op weg naar huis waar Jonna is. Onze lieve Jonna. Broertje van Jayme en grote broer van Gaja. Wat een last moet hij dragen in zijn leven. En weer komen de tranen…

Tags:
, ,
25 Reactie's
  • Melanie
    Geplaatst op 11:44h, 30 juni

    Geen woorden, maar heel veel zachtheid en liefde gewenst

  • Gerda
    Geplaatst op 11:47h, 30 juni

    Wat erg pff wat een verdriet
    Heelveel sterkte voor jullie alle drie

  • Ingrid
    Geplaatst op 11:50h, 30 juni

    Het is veel en onbegrijpelijk

  • Anne
    Geplaatst op 11:53h, 30 juni

    Oh lieve mensen wat een vreselijk verdriet weer, niet te bevatten, niet te dragen..
    Wens jullie zoveel sterkte toe….

  • Alies
    Geplaatst op 11:58h, 30 juni

    Je schrijft zo ontzettend mooi lieve Arwen. Maar ik wilde dat je dit nooit had hoeven schrijven. Heel veel sterkte voor jullie

  • Ingrid
    Geplaatst op 12:01h, 30 juni

    Wat een verdriet en tragiek maken jullie mee. Dit verdienen jullie niet.
    Wens jullie kracht en wijsheid en ontzettend veel liefde

  • A. W.
    Geplaatst op 12:01h, 30 juni

    Met een loodzwaar gevoel lees ik je blog. Wat een verdriet en ongeloof.
    Ik wens jullie alle kracht toe. Ook voor de grote broer. Laat hij ook gezien worden. 🥲

  • Petra
    Geplaatst op 12:02h, 30 juni

    Wat verschrikkelijk voor jullie, heel veel sterkte xxx

  • Yvonne rotgans
    Geplaatst op 12:07h, 30 juni

    Lees jullie verhaal met tranen wat een verdriet niet alleen voor jullie maar ook voor je zoontje vreselijk heel veel sterkte🥲🥲🥲

  • Annemieke Bod
    Geplaatst op 12:09h, 30 juni

    Jeetje, precies een jaar na Jayme. Zo in en in triest! Laat de tranen maar rollen, niet meer als begrijpelijk!! Ik stuur jullie licht en liefde om dit verlies te kunnen dragen.

  • Karin
    Geplaatst op 12:18h, 30 juni

    💙

  • Erica Smits
    Geplaatst op 12:29h, 30 juni

    Heel moeilijk om het te lezen……zo oneerlijk 😢😢

  • Ankie
    Geplaatst op 12:31h, 30 juni

    Wat vreselijk voor jullie zoveel verdriet niet te bevatten.
    Ik vind het als buitenstaander al zo erg
    Hoe vreselijk moet het voor jullie drieën zijn.
    Heel Veel Sterkte Toegewenst.

  • marijke
    Geplaatst op 12:37h, 30 juni

    hoe vreselijk is dit ga dit maar een plaatjes geven heel veel liefs en sterkte

  • Willemien
    Geplaatst op 12:40h, 30 juni

    Dit onmenselijke verlies is toch bijna niet te dragen. Ken jullie niet persoonlijk .maar wil jullie bij deze alle sterkte van de wereld toe wensen!!

  • Daniëlle
    Geplaatst op 13:01h, 30 juni

    Boh kippenvel zeg en hoe mooi allemaal geschreven😘

  • Saskia
    Geplaatst op 13:15h, 30 juni

    ❤️

  • Jantine de Vries
    Geplaatst op 13:15h, 30 juni

    ⭐️Nobody said it was easy⭐️

    Alleen maar tranen

    Heel veel sterkte en kracht voor de toekomst..
    Hoe dan.. hoe hard kan t leven zijn
    Zo puur hoe je alles beschrijft..zo mooi..
    💕liefde💕

  • Leen
    Geplaatst op 13:50h, 30 juni

    💗💗💗💗💗💗💗🦋

  • Marleen
    Geplaatst op 14:43h, 30 juni

    😢💙

  • Martine de Bruin
    Geplaatst op 16:44h, 30 juni

    Een onwerkelijke werkelijkheid, dit is eigenlijk niet te dragen in 1 leven als moeder. Ik word er zo boos van, waarom dan! Zelf ook angstig… na het verlies van mijn dochter ook zwanger… gitzwarte pech… bovenop het verdriet om je andere kind… wat is hier de bedoeling van?! Zullen we er ook achter komen? Dat je oudste mannetje zo helder aan je is verschenen geeft je hopelijk rust… hopelijk laat hij je ooit wat weten over je jongste, konden we maar een kijkje nemen, al was het maar 1 keer… waar onze kindjes zijn… maar geloven dat er iets is na de dood daar ben ik na jouw ervaring van overtuigd. Dat geeft me een soort rust… maar toch nog die boosheid… we willen onze kindjes hier gewoon zien opgroeien en niet oneindig lang wachten ze ooit te kunnen zien in een andere wereld… heel veel liefde voor jou en je gezin!

  • Josine
    Geplaatst op 18:13h, 30 juni

  • Jana
    Geplaatst op 19:59h, 30 juni

    Wat een verdriet… zo oneerlijk! Ik wens jullie heel veel sterkte💙

  • Jeanet
    Geplaatst op 07:46h, 01 juli

    Ongelooflijk hoeveel verdriet kan een mens verdragen…gelukkig kan Jayme zijn kleine broertje opvangen…heel veel sterkte x

  • Irma
    Geplaatst op 15:02h, 01 juli

    Laat ze stromen die tranen, het mag en moet….zo onverteerbaar, zo onwerkelijk.
    Het liefste verliezen “zomaar” Hoedan!
    Die vraag heb ik mij ook duizenden keren gesteld….
    Pure pech was het antwoord….WAAROM….zo gewenst 💙

Geef een reactie