30 jun Het Verhaal – deel 8

Ik kom thuis in een huis vol verdriet, zonder onze liefste baby Gaja. Onze baby, die een dag eerder nog veilig in mijn buik zat. Die zo heeft gevochten, maar eigenlijk vanaf het begin geen kans had. Een gezonde baby van 39 weken waar tot het laatste moment van controle niets mee aan de hand was. En die we toch los hebben moeten laten binnen twaalf uur na zijn geboorte.

De dagen die volgen gaan als een waas voorbij. Ik wil eigenlijk niemand zien en niemand spreken. Waar we na Jayme’s overlijden elke dag het huis vol hadden, wil ik het liefste nu helemaal niemand zien. Ik wil gewoon samen met Jeffrey en Jonna zijn. Ik wil gewoon helemaal niets. Het doet me zo’n pijn dat Gaja helemaal alleen in het LUMC ligt en dat we hem niet kunnen zien. Ook al was dit de enige juiste keuze. Ik kan niet wachten tot het vrijdag is.

Die ochtend gaan Jeffrey en ik al vroeg weg. We rijden naar het mortuarium toe, waar we opgewacht worden door onze uitvaartondernemer. In de ontvangstkamer wordt Gaja naar ons toegebracht. Daar leggen we hem over in het mandje dat we voor hem hebben uitgekozen. Het is zo bizar om te zien hoe klein hij is. Zo’n pril leven dat er niet mocht zijn. Zo verdrietig. Zo oneerlijk. Hoe kan dit nou?

Ik ga voorin onze auto zitten en krijg het mandje met baby Gaja erin op schoot. Een jaar geleden reden Jeffrey en ik samen naar Dordrecht toe. Toen lag Jayme in een prachtige witte rieten mand achterin dezelfde auto. Nu doen we dit weer samen. Een tweede kindje wegbrengen voor zijn laatste reis. Het is niet in woorden uit te leggen wat dit met je doet. En toch doen we het. We rijden het kleine stukje door Leiden en dan zijn we er.

Samen met de mensen die Gaja gezien hebben, nemen we die ochtend afscheid. Het is zo mooi. Zo intiem. We zitten in een cirkel om het mandje heen. Om ons heen hoor je het geluid van de vogels. We voelen de wind door onze haren. Het is een prachtige plek. De mooiste plek om te doen wat wij gaan doen. Afscheid nemen van een leven dat er niet mocht zijn. Van onze liefste baby Gaja.

Ik lees het gedicht voor wat ik voor Gaja schreef. We doen onze brieven in het mandje. Jonna laat zijn tekening aan Gaja zien. Er zijn zo veel knuffels. We raken baby Gaja aan. Mijn mama leest een boekje voor. Er is niet gepland, maar het is zo mooi. Zo precies zoals wij zijn. Ik sluit de ceremonie af met een gedichtje uit mijn gedichtenbundel. Een gedichtje dat ik schreef nadat we afscheid van Jayme hadden genomen.

Blijf

Dag wolk
Dag vlinder
Dag vogel langs mijn raam

Dag veer
Dag tekens
Van een oneindig bestaan

Dag liefste
Dag kindje
Dag engel in mijn dromen

Blijf hier
Blijf bij me
Laat die tekens alsmaar komen