30 jun Het Verhaal – deel 9

Op 23 juni 2022 namen we afscheid van Jayme. Precies een jaar later is de ceremonie van zijn kleine baby broertje Gaja. Twee van onze drie kinderen zijn niet meer bij ons op aarde. Wat overblijft is een enorme leegte en een intens verdriet. En zo veel liefde voor Jonna die nog wel bij ons is. Die zijn grote broer moet missen. En er zo naar uitkeek om zelf grote broer te worden. Maar baby Gaja ging niet mee naar huis. Baby Gaja ging naar de hemel. Naar Jayme. Leg dat maar uit aan een kind van twee.

Na de ceremonie rijden we weer binnendoor naar huis. Er komt familie langs, maar eigenlijk hebben we vooral behoefte aan rust. Het is allemaal te veel. Er is veel te veel gebeurd in veel te weinig tijd. Het moment van geboorte tot het moment van voor altijd afscheid nemen. Er zit nog geen vijf dagen tussen. Vorige week vrijdag herdachten we de eerste sterfdag van Jayme. Nu nemen we afscheid van onze lieve baby Gaja.

De volgende ochtend zitten we alweer vroeg in de auto. We rijden weer naar Leiden toe. Vandaag kunnen we namelijk al de as ophalen. We hebben een aanvraag tot spoedbehandeling gedaan en die is door de officier van justitie goedgekeurd. Gelukkig. Want ik kan echt geen 30 dagen wachten voordat we deze laatste stap ook moeten nemen. Ik wil dit nu doen. Ik wil baby Gaja eindelijk mee naar huis nemen.

Als ik een uur later met het prachtige fluwelen zakje in mijn handen sta, kan ik het eigenlijk niet geloven. Mijn baby. Mijn liefste baby Gaja. Een week geleden nog in mijn buik. En nu niets meer dan een zakje vol met as. De spreuk ‘from ashes to ashes, from dust to dust’ is ineens zo werkelijk. Alles in dit leven ontstaat uit niets en zal tot niets wederkeren. Met deze gedachten houd ik het zakje tegen mijn hart aan. En dit doe ik totdat we thuis aankomen en ik Gaja naast Jayme in de kast zet.

Twee prachtige kinderen. Nu enkel als foto’s in onze kast. Eentje met ontzettend veel herinneringen om op terug te vallen. De ander met enkel de hoop op een prachtig leven dat niet mocht zijn. Eentje met zo veel dankbaarheid voor alles wat we bereikt hebben. De ander met dankbaarheid voor de kleine momenten die we wél mochten hebben. Het handje in de mijne. De zachte haartjes. De kleine voetjes.

Op dat moment weet ik dat de cirkel rond is, maar dat wij nog niet klaar zijn. We zullen dezelfde reis maken als dat we vorig jaar gemaakt hebben. We brengen baby Gaja naar de berg van de sterren, net zoals we Jayme daar vorig jaar naartoe brachten.

“Daar waar de hemel de aarde raakt, kwamen wij samen om los te laten.”