06 jul Hoe kan dat nou? – deel 7

Het is dinsdag 14 juni en we zijn al vroeg wakker. Je zegt dat je de hoestmachine wilt doen. ‘Hoestmachine. Vernevelen.’ Papa en ik zorgen ervoor dat alles klaar staat. Zo kan ik tijdens het vernevelen meteen je haren kammen, je gezicht wassen en crème opsmeren. We zijn een goed team, jij, papa en ik. We weten precies wat we moeten doen en hoe we jou het beste kunnen helpen.

Tijdens het vernevelen zakt je saturatie. We doen snel een ronde hoestmachine maar je blijft maar zakken. ‘Kap op! Kap op!’ hoor ik je zeggen en dat is precies wat we doen. We zetten de kap op en zorgen dat het zuurstof ook aan staat. Dit is niet goed. Dit is helemaal niet goed. Ik krijg meteen even flashback naar vorig jaar. Toen was er een moment dat we het thuis niet meer konden en de ambulance moesten bellen.

Ik kijk je aan en zie dat het niet goed gaat. Je kijkt anders uit je ogen en lijkt wel een twinkeltje te missen. Het gaat echt niet goed met je. Papa en ik kijken elkaar aan. Sh*t zooi. Dit willen we niet. Dit gaat niet zoals we willen. Niet voor jou en ook niet voor ons. We beginnen eerst met de ‘gewone’ dingen. Je krijgt een schone luier en ik maak je PEG sonde schoon. We meten je temperatuur ook op. Niets bijzonders.

Papa en ik praten met elkaar. Over een uur staat Jessica voor de deur en dan moeten wij een plan hebben. Als wij het niet weten, wordt er sowieso een ambulance gebeld. Dat begrijpen we heel goed. We kijken je aan en voelen dat het deze keer anders is dan alle keren hiervoor. Je bent ineens zo moe. Je bent echt op. Hoe kan dat nou ineens? Hoe kan dat nou lieve Jayme?

We besluiten om je even te laten rusten en dan over een uurtje nog een keer te vernevelen en te hoesten. Ik ga naar beneden, naar oma en Jonna. Papa blijft bij jou liggen. We beseffen allebei wat de mogelijkheden zijn waar we uit kunnen kiezen. En dus ook de gevolgen van die keuzes. Thuisblijven en het uitzitten heeft een groot risico. Naar het ziekenhuis gaan een ander groot risico. Het is kiezen uit twee kwaden. We willen dit niet. We willen dit echt niet.

Om acht uur is Jessica er. Ik vertel haar dat het niet zo goed met je gaat en dat we nu eerst nog een keer gaan vernevelen en hoesten. Zij blijft beneden bij Jonna en ik kom weer naar boven. Papa en ik zijn een goed team. We leggen weer alles klaar en doen daarna de kap af. Meteen zakt je saturatie gigantisch. We krijgen niet eens de kans om een hele ronde te hoesten. De kap moet op. Het zuurstof moet aan. Het is nu echt duidelijk. Het gaat echt heel slecht met je. Ik kan wel janken.

Ik vraag papa wat hij wil. Jij hoort ons praten over het ziekenhuis en begint heel hard ‘nee’ te schudden. Je wil het niet. Je wilt in bed blijven met de kap op. Je wilt niet anders. Ik begrijp je zo lief ventje. Ik wil ook niets anders. Ik wil ook gewoon jou hier in ons bed. Op de plek waar jij je het veiligst voelt. Papa is bang dat je nu de rit in de ambulance niet eens aankan. Ik ben het helemaal met hem eens. Je blijft voor nu gewoon waar je bent. Thuis. In je bed. Bij ons.