07 jul Hoe kan dat nou? – deel 8

Met tranen in mijn ogen loop ik naar beneden. Als we je thuis houden, wil ik wel dat we dat doen op een verantwoorde manier. Gelukkig is Jessica er vandaag en kan ik met haar overleggen. Samen besluiten we de huisarts en het ziekenhuis in Rotterdam te bellen. Iedereen is zo begripvol en meedenkend. Ze snappen allemaal dat het echt niet goed gaat, maar ook dat we je graag thuis houden.

Aan het einde van de ochtend belt de kinderarts ons op. Ze vertelt wat we allemaal kunnen doen aan onderzoeken, zonder dat je opgenomen hoeft te worden. Zelfs als er iets uit de onderzoeken zou komen, kan je thuis behandeld worden. Ik vind het heel fijn dat het ziekenhuis zo met ons meedenkt en vertel de kinderarts dat ik met papa ga overleggen. Eigenlijk zijn we het al snel eens met elkaar. We gaan toch naar het ziekenhuis toe, maar je wordt niet opgenomen.

Ik bel de ambulance op en leg de situatie uit. We hebben zuurstof nodig en voor de rest doen we alles zelf. We zijn niet anders gewend. Ik til je de trap af en de ambulance in. Ondertussen houdt papa de beademing vast en de verpleegkundige de fles met zuurstof. Je wilt echt niet en ik snap dat zo. Je wilt gewoon thuis blijven in je eigen bedje. Maar wij willen echt alles geprobeerd hebben, dus we gaan toch even naar het ziekenhuis. Even met de ambulance mee. ‘Kap op.’ zeg je. Dat doen we lieverd, de kap blijft op.

Papa gaat met jou mee met de ambulance en ik ga zelf met de auto. Jessica blijft thuis met Jonna totdat opa en oma er zijn. Alles is zo snel geregeld, we hebben het allemaal eerder gedaan. En toch voelt het vandaag heel anders. We gaan naar het ziekenhuis, maar we weten dat je vandaag ook weer terug naar huis komt. Tenminste, zeker weten doen we niets, maar dit is wat wij voor nu voor jou willen. Gewoon thuis zijn. Wat er ook gaat gebeuren. Gewoon samen met ons in je eigen huis. Thuis.

In het ziekenhuis krijg je een kamer op de spoedeisende hulp. Het gaat niet goed met je. Zelfs met het zuurstof aan blijft je saturatie rond de 85 hangen. We begrijpen heel goed dat er normaal gesproken andere maatregelen genomen zouden zijn. De ziekenhuisbeademing zou op gaan en er zou nog meer zuurstof worden gegeven. De vraag is alleen of dat jou nu überhaupt zou helpen. Het is allemaal anders dit keer. Ik voel het en papa voelt het ook. We willen het niet maar het is wel zo.

In het ziekenhuis heb ik een knuffeltje voor je gekocht. Je houdt hem stevig vast terwijl je in slaap valt. Slaap maar kindje. Neem je rust maar. Je bent veilig. Papa en mama zijn bij je. Er is niets aan de hand. Alles komt goed. Het komt allemaal goed.

De kinderarts komt met ons praten. Alle uitslagen zijn goed. Er is geen teken van een infectie. Papa en ik kijken elkaar aan. We dachten dit al. We weten wat we moeten doen. We willen het niet, maar we willen het ook wel. Hoe moeilijk het ook is. We nemen je mee naar huis toe. De kinderarts begrijpt onze keuze en gaat alles in gang zetten om ons vandaag met de juiste middelen naar huis te krijgen. Ondertussen bellen wij de familie op om te zorgen dat iedereen straks thuis is.

We gaan voor comfort voor jou. Dat is het enige dat telt. Dat het met jou zo goed mogelijk gaat. Dat jij veilig thuis bent. En weet je? Je hebt ons eerder verbaasd. Twee jaar geleden gingen we ook op deze manier naar huis. En toen kwam alles goed. Alles komt goed. Het komt helemaal goed.