09 jul Hoe kan dat nou? – deel 9

Nu we weten dat we je mee naar huis nemen, moet er van alles geregeld worden. Ik app de familie dat ze allemaal naar ons huis moeten komen omdat we straks met jou met de ambulance naar huis gaan. Ondertussen wordt er een noodmedicatieplan geschreven zodat we straks weten wat er kan gebeuren en wat we dan moeten doen. De recepten voor de medicijnen worden geschreven en de Kinderthuiszorg wordt ingelicht.

We gaan voor de tweede keer in jouw leven het palliatieve traject in. Palliatief- terminaal. Wat een k*t woord. Alsof de hele situatie al niet heftig genoeg is. Maar weet je? We hebben het eerder gedaan. Wij samen. Jij, papa en ik. Wij hebben dit eerder gedaan en toen kwam het goed. En nu doen we het gewoon weer. We kunnen dit. Jij kunt dit.

Papa staat ontzettend lang in de rij bij de apotheek met alle recepten die hij mee heeft gekregen. Als hij eindelijk aan de beurt is, kijkt de apothekersassistente heel geschrokken. Dit ziet ze niet elke dag en ze heeft het ook niet klaar liggen. Of papa over een uur nog terug kan komen. Eigenlijk niet, zegt hij. We willen naar huis toe en dat kan pas als alle medicatie er is. Ze belooft op te schieten en ondertussen moeten we wachten.

Jij krijgt hier gelukkig niets van mee. Je ligt in het grote ziekenhuisbed en bent in slaap gevallen. Ik zit naast je en probeer een boek te lezen. Alle alarmen zijn op stil gezet, want anders zouden ze constant afgaan. Je saturatie hangt ergens halverwege de 80. Je hebt het echt zo moeilijk. Ik kan het allemaal niet geloven. Hoe kan dat nou? Hoe kan dit nou echt gebeuren? Wat een gedoe.

Als papa eindelijk de medicijnen heeft, zeg ik dat hij maar alvast maar huis moet rijden. Het is ondertussen al zes uur in de avond en waarschijnlijk is het mega druk op de weg. Ik wacht met jou in het ziekenhuis tot er een ambulance is om je naar huis te brengen. Thuis zit iedereen al uren in onze voortuin. Iedereen is er lieve Jayme. Ze zijn er allemaal voor ons.

Niet veel later is het eindelijk zo ver. Twee aardige ambulancebroeders komen de kamer binnenlopen. Ik vertel kort wat we nodig hebben en samen zorgen we dat jij goed op de brancard ligt. Op je zij. Met je knuffeltje stevig vast. Ik ga naast je in de ambulance zitten en ben er de hele tijd bij. Ik laat je niet alleen allerliefste. We zijn samen. We gaan naar huis.