09 nov Terug naar toen

De muziek gaat aan en ineens ben ik terug. Terug in het huisje in het bos. Terug naar toen. Toen hoop en angst nog hand in hand gingen. We enkel in het nu konden leven. Samen het enige was wat telde. Wij samen.

Het is zes uur ‘s ochtends en ik kruip uit bed. Jayme ligt lekker te slapen naast papa. We hebben zijn wollen vachtje meegenomen zodat hij ook in bed zacht ligt. Ik loop de kamer uit en de woonkamer in. De muziek gaat aan. Ik ga zitten en kijk naar buiten. Het donker. De leegte. Mijn spiegelbeeld. Ik doe mijn ogen dicht.

Ik laat me meevoeren op de klanken van de muziek terwijl ik rustig in- en uitadem. Er daalt een gevoel van rust over me heen. Ik voel een kracht in me naar boven komen. Wij kunnen dit. We doen dit al. Alles komt goed. Alles is al goed. Meer dan dit heb ik niet nodig. Dit is alles wat er is.

Het water kookt. Ik schenk een kop thee in en ga aan tafel zitten. Ik schrijf voor het eerst in het boek. Het is intens. De tranen lopen over mijn wangen. Dit was nodig. Ook dit mag er zijn. Ook dit is kracht. Ons leven met een lach en een traan. Ik heb er niet voor gekozen, maar anders zou ik niet willen.

Ik maak Jayme’s eten warm en schenk een kop thee in voor Jeffrey. Zachtjes loop ik terug naar de slaapkamer. Het is nog stil. Ik zet de thee op het plankje boven het bed neer. Dan loop ik terug naar de woonkamer. Daar is het nummer al begonnen. Het nummer dat mij zo raakt. Waardoor de tranen gingen lopen.

Ik ren door de plassen van de stille straat. Het is koud. Het regent. Het is januari. Het boeit me allemaal niet. Ik kan alleen maar rennen. Een verstikkend gevoel trekt door me heen. De muziek klinkt in mijn oren. Het nummer raakt me zo. En voor het eerst sinds ik de woorden SMA hoorde, kan ik huilen. Huilen van woede. Van angst. Ik huil en ik ren en ik wil nooit meer stoppen.

Terug in het bos. Jayme ligt op de bank. De lichtjes zijn aan. We kijken naar het donker dat langzaam verdwijnt. De lucht die langzaam blauwer wordt. Ons momentje. De muziek gaat verder. Mijn lichaam gaat mee met de klanken van de muziek. Naast me voelt Jayme hetzelfde. Heen en weer gaan onze schouders. Ons momentje.

Heb ik toen wel genoeg genoten? Heb ik wel genoeg genoten van elk moment? Elk kostbaar moment. Van ons samen. Wij. Toen hoop en angst nog hand in hand gingen. Toen alleen het nu bestond. Er geen toekomst of verleden was. Gewoon wij. Elke dag weer. Samen.

Ik sta op en doe mijn ogen dicht. Ik laat mijn lichaam bewegen op de muziek. Mijn ogen openen en zien Jonna voor me. Ook hij danst mee. Samen op die muziek die er toen ook al was. Even terug naar toen. Dan is Jonna plotseling klaar. Hij loopt naar de lijst met Jayme’s schilderij. “Jayme”, zegt hij. Ja lieverd, dat is Jayme.