25 mei Tot aan die schok

Soms word ik ineens wakker met een schok. Niet uit mijn slaap, gewoon hier in de dagelijkse realiteit. Ik word wakker en besef ineens dat mijn leven niet is wat ik dacht. Of eigenlijk weet ik niet eens meer wat ik precies dacht. Het enige dat ik weet, is dat Jayme er niet meer is. En dat hij nooit meer terugkomt.

Ik kan niet goed uitleggen hoe dat precies voelt. Ergens is het net alsof op dat ene moment de realiteit pas tot me doordringt. Alsof ik het afgelopen jaar dus echt in een droom heb geleefd. Waarin ik wel weet dat we Jayme hebben losgelaten, maar dat tot dat moment toe niet echt besef. Een droom die ineens realiteit blijkt te zijn.

Een grote grap. Een illusie. Een nachtmerrie die maar doorgaat. Of toch een emotionele en spirituele ontwikkeling, waarin het einde van het leven ineens niet zo eindig is. Omdat we vorig jaar hebben gevoeld dat Jayme overging. Dat hij ons de tekens geeft dat het goed is zoals het is. Dat hij voor altijd bij ons is. Naast me is.

Maar als ik dan wakker schrik, dan voel ik dat even niet. Dan voel ik ineens de verstikkende hand om mijn nek die me de adem beneemt. De angst die als een sluier over me heen valt. Want wie houd ik nou eigenlijk voor de gek? Wat is nou echt in dit hele verhaal? Wat is de werkelijkheid en wat is de droom?

En op zo’n moment lijkt het soms wel alsof ons leven met Jayme juist de droom was. Alsof dat een film was waar ik naar heb gekeken. Een boek uit het minibiebje voor de deur. Een goed verhaal over onvoorwaardelijke liefde en een ongelooflijke strijd om leven. Fictie. Fantasie. Geen werkelijkheid van de afgelopen jaren.

Want hoe kan ik beseffen wat er allemaal is gebeurd? Waar zitten precies de punten die verwerkt moeten worden? Toen het normale ophield met bestaan en er alleen nog maar ruimte was voor alles behalve normaal. Het meest bijzondere en de meest ongelooflijke dingen die je maar kan verzinnen. Het is allemaal te veel.

Van de bubbel van de ergste zorgen en angst die een mens maar kan voelen. Tot de intense leegte wanneer die angst dan werkelijkheid wordt. Het grote niets. Er is niets nog wat er over blijft. Geen zorgen. Geen levend verlies. Geen angsten. Geen normaal leven. Geen bubbel. Geen zekerheid. Geen Jayme.

Blijkbaar kan een mens dit helemaal niet. Blijkbaar schakel je dan gewoon uit. Alsof het allemaal niet gebeurd is. Alsof het nu niet gebeurt. Tot dat moment dat je wakker schrikt uit die droom die jouw realiteit blijkt te zijn. Tot dat moment waarin je realiseert dat jouw leven nooit meer hetzelfde zal zijn.

Tot aan die schok.