03 jul Twee weken

Twee weken al voorbij. Dat ik in de ochtend wakker werd. Weten dat er iets niet goed was. Maar niet precies hoe slecht. Want dat was het niet. We belden en we gingen en we waren super snel. Alles was goed. Alles kwam goed. Ik was vol vertrouwen op een goede afloop. Want hoe kun je iets anders denken?

Twee weken pas voorbij. Dat ik mijn liefste baby Gaja nog in mijn buik had. Veilig bij me droeg. Totdat het toch niet veilig genoeg bleek. En we kozen voor zekerheid. Vol vertrouwen ging ik ook dit proces aan. Want alles ging in goed overleg. Alles was goed. Alles zou goed komen. Hoe kon het ook anders?

Hoe kon ik toen weten wat er in die vijf minuten zonder monitor zou gebeuren? Hoe konden we weten dat baby Gaja met zo’n slechte start ter wereld zou komen? Dat hij meteen twee keer gereanimeerd moest worden. Een heleboel nieuw bloed kreeg. En nog veel meer medicatie om hem stabiel te krijgen. Hoe konden we dat allemaal weten?

Hoe kon ik weten dat we twaalf uur later al afscheid van hem hadden genomen? Dat we zijn eerste kleding aandeden terwijl hij niet meer bij ons was? Dat Jonna grote broer was geworden en meteen zijn kleine broertje naar het licht had moeten laten gaan. Dat we zelfs dit meest verschrikkelijke scenario vol vertrouwen in gingen. Hoe kon ik dat weten?

Twee weken al voorbij. Twee weken pas voorbij. In deze twee weken heb ik alles herbeleefd. Alles opnieuw in gedachten voorbij laten gaan. Gevoeld hoe het voelde. Vragen gesteld. Geaccepteerd dat er misschien noot antwoord zal komen. Ik heb losgelaten en vastgepakt. Ik heb hoop en wanhoop gevoeld. Verdriet en geluk. En vertrouwen. Zo veel vertrouwen.

Want alles komt goed. Alles komt helemaal goed. Ook al voelt het nu misschien niet zo. Het is pas twee weken geleden. Het hoeft ook nog niet. Het is nu goed zoals het nu is.