29 mrt Zonder hem

Soms raakt het me zo. De goedbedoelde adviezen. De lieve woorden. De meelevende gedachten. Ze zijn zo goed bedoeld. Maar tegelijkertijd onbewust zo vol van onderliggende boodschappen. Bijna vol van opluchting dat er ook mooie momenten zijn. Maar zijn die er dan echt?

Want hoe kun je écht genieten van een nieuw seizoen vol van nieuw leven en hoop. Hoe kun je genieten van een verjaardag als er altijd iemand mist. Hoe kun je een fijne dag hebben vol aandacht voor diegene die er wel is. En moet dat eigenlijk wel? Ik denk het niet.

Ik voel namelijk aan mijn hele wezen dat het niet gaat om de normale momenten ook kunnen vieren. Het gaat niet alleen om die momenten afwisselen met het verdriet om hij die er niet meer is. De pijn. Het gemis. Het is er altijd. Het is er als ik lach en dans, maar ook als ik huil en me ellendig voel.

En zo moet het zijn. Want juist op die meest blije momenten, is de leegte het meest voelbaar. Juist dan besef je dat er altijd een lege plek is. Altijd een groot donker gat. Altijd het verdriet van wat er nooit meer zal zijn. Een toekomst die niet meer bestaat. Enkel nog die duisternis tunnel, zonder dat licht dat je zo graag zag.

Dat lach je niet even weg. Dat wissel je niet even af met een mooi moment. Dat zou niet eens kunnen als je het zou willen, omdat ze zo verweven zijn met elkaar. Ze bestaan niet naast elkaar, maar zijn er tegelijkertijd. Ze kunnen niet zonder elkaar. Niet meer. Nooit meer. Het leven is vanaf nu voor altijd anders.

Zonder duisternis, zou het licht nooit zichtbaar zijn. Zonder verdriet, zou je geluk nooit waarderen. Zonder ons gemis zullen we nooit meer een stap richting te toekomst kunnen zetten. Wij zijn het verdriet. Het gemis. De leegte. Wij zijn wij, maar altijd zonder hem.

En dus vierden we vorige week. We vierden een nieuw levensjaar voor hij die er wel is. We zongen en lachten en dansten. En we huilden tegelijkertijd. Omdat we een stap dichterbij een toekomst zijn gegaan. Een toekomst zonder onze Jayme.